Sen Brana (Gra o Tron)

Bardzo ciekawy sen, fragment z książki Gra o Tron - George R. R. Martin. Muszę przyznać, że przyjemnie i z dużym zaciekawieniem czytałem ten opis.

Cytat:

Wydawało się, jakby spadał całą wieczność.
Leć - wyszeptał głos w ciemności, lecz Bran nie potrafił latać, więc spadał dalej.
Maester Luwin zrobił małego chłopca z gliny, wypiekł go, odział w ubranie Brana i zrzucił z dachu. Bran pamiętał, jak gliniana postać się roztrzaskała.
- Ale ja nigdy nie spadam - powiedział, opadając.
Ziemia znajdowała się tak daleko pod nim, że ledwie ją widział poprzez szarą mgłę, lecz wyczuwał, jak szybko spada, i wiedział, co go czeka na dole. Nawet we śnie nie można spadać w nieskończoność. Wiedział, że obudzi się na moment przed uderzeniem o ziemię. Człowiek zawsze wtedy się budzi.
A jeśli nie? - Usłyszał głos.
Ziemia przybliżyła się - chociaż wciąż znajdowała się daleko od niego, oddalona o tysiąc mil - lecz teraz była coraz bliżej. Tutaj, w ciemności, panował chłód. Nie było słońca ani gwiazd, jedynie ziemia w dole, przybliżająca się, żeby go roztrzaskać, i jeszcze szara mgła i szepczący głos. Miał ochotę płakać.
Nie płakać. Latać.
- Nie potrafię latać - odparł Bran. - Nie potrafię, nie potrafię...
Skąd wiesz? Próbowałeś kiedyś?
Głos brzmiał wysoko i cienko. Bran rozejrzał się, żeby zobaczyć, skąd pochodzi. Razem z nim kołowała w dół wrona, leciała tuż za nim.
- Pomóż mi - powiedział.
Próbuję - odpowiedziała wrona. - A masz jakieś ziarno?
Bran sięgnął do kieszeni, tymczasem ciemność wirowała wokół niego nieustannie. Kiedy wyciągnął rękę, spomiędzy jego palców wypadły złociste ziarenka i zaczęły spadać razem z nim.
Wrona usiadła na jego dłoni i zaczęła jeść.
- Czy naprawdę jesteś wroną? - spytał Bran.
A czy ty naprawdę spadasz? - odpowiedziała pytaniem wrona.
- To tylko sen - orzekł Bran.
Czyżby? - spytała wrona.
- Obudzę się, kiedy uderzę o ziemię - powiedział Bran do ptaka.
Umrzesz, kiedy uderzysz o ziemię - oświadczyła wrona. Znowu zaczęła dziobać ziarno.
Bran spojrzał w dół. Teraz widział góry, ich ośnieżone szczyty i srebrzyste nitki rzek w ciemnych lasach. Zamknął oczy i rozpłakał się.
To na nic - odezwała się wrona. - Mówiłam ci, musisz latać, a nie płakać. Czy to trudne? Zobacz. - Wzbiła się w powietrze i zatoczyła krąg wokół dłoni Brana.
- Ty masz skrzydła - zauważył Bran.
Może ty także je masz.
Bran pomacał się po ramionach, szukając piór.
Istnieją różne rodzaje skrzydeł - oświadczyła wrona.
Bran przyglądał się swoim ramionom i nogom. Był taki chudy, skóra i kości. Czy zawsze był taki chudy? Próbował sobie przypomnieć. Z szarej mgły wyłoniła się twarz, migocąca, złocista.
- Czego się nie robi z miłości - powiedziała. Bran krzyknął przeraźliwie.
Wrona zerwała się w powietrze, kracząc.
Nie to - wrzasnęła. - Tego teraz nie potrzebujesz, zapomnij o tym, odłóż to. - Usiadła na ramieniu Brana i dziobnęła go. W tym samym momencie jasna twarz zniknęła.
Bran spadał szybciej niż kiedykolwiek. Szara mgła wyła wokół niego, kiedy mknął ku
ziemi.
- Co ty ze mną robisz? - spytał wrony.
Uczę cię latać.
- Ja nie potrafię latać!
Właśnie teraz lecisz.
- Ja spadam!
Każdy lot zaczyna się spadaniem, powiedziała wrona. Spójrz w dół.
- Boję się…
Spójrz w dół!
Bran popatrzył w dół i poczuł ucisk w żołądku. Ziemia pędziła ku niemu. Cały świat
leżał pod nim, ogromny gobelin bieli, brązu i zieleni. Widział wszystko tak wyraźnie, że
przez chwilę zapomniał strachu. Widział całe Królestwo i wszystkich jego mieszkańców.
Zobaczył Winterfell tak samo, jak widzi je orzeł, jego wysokie wieże, trochę
przysadziste, gdy oglądane z góry, mury - zaledwie nitki na ziemi. Zobaczył maestera
Luwina, jak stoi na swoim balkonie przygląda się niebu przez lupę z wypolerowanego brązu,
a potem marszcząc czoło, zapisuje coś w księdze. Zobaczył swojego brata, Robba, wyższego i
silniejszego niż wtedy, gdy widział go, jak ćwiczy się w szermierce na dziedzińcu, posługując
się prawdziwym mieczem. Zobaczył Hodora, olbrzyma ze stajni, który niósł kowadło do
kuźni Mikkena swobodnie, jakby to był snopek słomy. W sercu bożego gaju ogromne białe
drzewo dumało nad swoim odbiciem w czarnym stawie, szeleszcząc liściami w chłodnym
wietrze. Uniosło oczy znad wody i popatrzyło na Brana ze zrozumieniem, kiedy poczuło, że i
on patrzy na nie z góry.
Bran spojrzał na wschód i dostrzegł galerę mknącą przez wody Bite. Ujrzał matkę,
która siedziała sama w kabinie i patrzyła na splamiony krwią sztylet leżący przed nią na stole;
w tym samym momencie wioślarze pracowali mocno wiosłami, ser Rodrik zaś pochylał się
nad poręczą dręczony mdłościami. Przed nimi zbierała się burza, ogromna, ciemna, rycząca
nawałnica przecinana błyskawicami, lecz oni jej nie widzieli.
Popatrzył na południe i ujrzał błękitnozielony nurt rzeki Trident. Zobaczył, jak ojciec,
zasmucony, prosi o coś Króla. Zobaczył Sansę płaczącą samotnie w nocy oraz Aryę, która
patrzyła czujnie w milczeniu, skrywając swoje tajemnice głęboko w sercu. Wszędzie, dookoła
wszystkich ludzi, widać było cienie. Jeden z nich był czarny jak popiół i miał straszną twarz
ogara. Inny nosił złocistą niczym słońce zbroję. Nad oboma górował olbrzym w zbroi z
kamienia, lecz kiedy podniósł przyłbicę, we wnętrzu jego hełmu nie widać było nic poza
ciemnością i gęstą czarną krwią.
Bran podniósł oczy i z łatwością popatrzył ponad wodami wąskiego morza na Wolne
Miasta, na zielone morze Dothraków, a potem sięgnął wzrokiem jeszcze dalej do Vaes
Dothraki, baśniowej krainy Jadeitowego Morza, do Asshai w Cieniu, gdzie smoki
wygrzewały się w słońcu.
Wreszcie spojrzał na północ. Zobaczył tam Mur lśniący jak niebieski kryształ, ujrzał
swojego przyrodniego brata, Jona, śpiącego samotnie w zimnym łóżku, jego skóra stawała się
coraz bledsza i twardsza, w miarę jak zapominał o wszelkim cieple. Popatrzył też poza Mur,
za nie kończące się lasy pokryte śniegiem, za zmarznięty brzeg i ogromne niebieskobiałe
rzeki lodu i martwe równiny, na których nic nie rosło i nic nie żyło. I patrzył coraz dalej na
północ, aż dotarł wzrokiem do zasłony światła na krańcu ziemi, a nawet jeszcze dalej.
Popatrzył głęboko w samo serce zimy i krzyknął przerażony. Poczuł na policzkach piekące
łzy.
Teraz już wiesz, wyszeptała wrona, siadając mu na ramieniu.
Teraz już wiesz, dlaczego musisz żyć.
- Dlaczego? - zapytał Bran, nie rozumiejąc i ciągle spadając.
Ponieważ nadchodzi zima.
Bran spojrzał na wronę siedzącą na jego ramieniu, a ona popatrzyła na niego. Miała
troje oczu i to trzecie oko pełne było przerażającej wiedzy. Bran spojrzał w dół. Teraz widział
pod sobą tylko śnieg, zimno i śmierć, zmarznięte pustkowie, z którego wznosiły się ostre,
błękitnobiałe iglice. Pędziły ku niemu niczym dzidy. Ujrzał wbite na ich szpice kości tysięcy
innych śniących. Przeraził się bardzo.
- Czy można jeszcze być dzielnym, jeśli ktoś się boi? - Usłyszał swój własny glos
jakby z oddali.
Dotarł do niego głos ojca. - Tylko wtedy można okazać odwagę.
- No, Bran, ponaglała go wrona. - Wybieraj. Latasz albo umierasz.
Śmierć wyciągnęła po niego ramiona, krzycząc przeraźliwie.
Bran rozpostarł ramiona i poleciał.
Niewidzialne skrzydła poddały się wiatrowi i pociągnęły go w górę. Przerażające
lodowe iglice cofnęły się. Niebo otworzyło się w górze nad nim. Bran unosił się coraz wyżej.
To było lepsze od wspinaczki. Lepsze od wszystkiego innego. Świat w dole kurczył się coraz
bardziej.
- Lecę! - krzyknął uradowany.
Widzę - odparła trójoka wrona. Wzbiła się w powietrze, uderzając go skrzydłami
po twarzy, zwalniając jego lot, oślepiając go. Zachwiał się w powietrzu, czując na policzkach
uderzenia skrzydeł. Wrona dziobała go boleśnie, aż poczuł nagle na środku czoła przenikliwy
ból.
- Co robisz? - krzyknął.
Wrona otworzyła dziób i zakrakała przeraźliwie prosto w jego twarz, a potem szara
mgła zadrżała, zawirowała wokół niego i oderwała się jak zerwana zasłona. Wtedy zobaczył,
że wrona jest w rzeczywistości kobietą, słącą o długich, czarnych włosach, a on wiedział, że
skądś ją zna. Z Winterfell, tak, teraz sobie przypomniał i zaraz zrozumiał, że jest w
Winterfell, w łóżku, w chłodnym pokoju, wysoko w wieży, a czarnowłosa kobieta rzuciła na
podłogę miskę z wodą i pobiegła na dół po schodach, wołając:
- On się obudził. On się obudził! Obudził się!
Bran dotknął swojego czoła między oczami. Miejsce, gdzie dziobnęła go wrona, wciąż
przenikał ból, lecz nie było tam żadnej rany i śladów krwi. Czuł, że kręci mu się w głowie i że
jest bardzo słaby. Spróbował podnieść się z łóżka, ale nic się nie zdarzyło.
I wtedy coś poruszyło się przy jego łóżku i spoczęło lekko na jego nogach. Poczuł ten
ruch. Jego oczy napotkały spojrzenie innych oczu, żółtych, świecących jak słońce. Okno było
otwarte i w pokoju panował przenikliwy chłód, lecz ciepło wilka spowiło całe jego ciało
niczym gorąca woda. Bran zdał sobie sprawę, że to jest jego szczeniak… Tylko że teraz był
taki duży. Wyciągnął ramię, żeby go pogłaskać, dłoń drżała mu jak liść.
Kiedy jego brat, Robert, wpadł do pokoju zdyszany od biegu, wilkor lizał Brana po
twarzy. Bran podniósł wzrok. - On się nazywa Lato - powiedział.

Uwaga, spoiler!

	Kod:
	Motyw jest taki, że chłopiec Bran został zrzucony na ziemię podczas wspinaczki po murach zamku. Leżał sparaliżowany w śpiączce przez długi czas.

I teraz jeszcze pytanie do "serialowiczów". Została zekranizowana ta scena?

Post został pochwalony 1 raz

Ciekawy fragment. Dzięki za podzielenie się nim. Leci plus Smile

W serialu niestety tej sceny nie było. Były tylko sny, w których Bran podążał za trójoką wroną. No ale myślę że takiej sceny nie odzwierciedli się niestety w filmie.

Post został pochwalony 0 razy

Tak myślałem, dlatego właśnie zawsze wolę książki od filmów/seriali.
Zastanawiam się, czy autor wie co to są świadome sny i czy to właśnie opis takowego. Trochę przypomina LD ale nie do końca.

Post został pochwalony 0 razy

Z definicji to sen o LD, wiedział że śni, ale czekał tylko na wybudzenie, zamiast racjonalnie pomyśleć, i zrozumieć że może wykorzystać sen. Nawet jeśli nie umiał latać to nie bałby się tak upadku. No i ta wrona łapczywie wytrącała jego świadomość Razz

Ale.. no nie należy oceniać tego takimi definicjami. Przy takich scenach prowadzi się dialog, myśli bohatera, tak aby budowały jak najlepszy klimat, co autorowi się udało. No i musiało dopasowywać się do fabuły.

A czy autor znał świadome sny. Do tego tekstu nie musiał ich znać, ale możliwe że gdzieś taki termin usłyszał bądź przeczytał, nie trudno o to. Choć jeśli wziąć pod uwagę "wilcze sny" (bo tak chyba się określa sny Brana, w których wcielał się w wilka) to prawdopodobieństwo że zetknął się szerzej z tematyką snu rośnie Smile

Z jednej strony po co taki człowiek interesował by się tematyką snu a z drugiej z historii wiadomo, że niektórzy mądrzy ludzie nie lekceważyli snu i starali się coś z niego wyciągnąć Smile

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Fallen Leaf dnia Pon 21:17, 28 Kwi 2014, w całości zmieniany 3 razy