Senny miszmasz

Wczoraj przyśnił mi się najbardziej chaotyczny i nie uporządkowany sen, jaki kiedykolwiek miałem. Sen był zlepkiem niedopasowanym do siebie scenami, które przeskakiwały (tak jakby składał się z wielu krótkich snów). Ponad to sen cechował się wieloma dziurami pamięciowymi, bo choć obudziłem się bezpośrednio po nim, to miałem ogromne problemy, żeby przypomnieć choćby kawałek (a z reguły gdy się obudzę po śnie to pamiętam prawie wszystko i nie muszę sobie przypominać).

Nie pamiętam samego początku snu, a w najwcześniejszej wizji snu, jaką pamiętam, był zbiornik wodny. Chyba to była rzeka, ale dokładnie nie pamiętam, równie dobrze może to być ocean. Kojarzę też, że była jednostka pływająca na której byłem. Jestem pewny na ok 70% że to była drewniana tratwa, jednak nie wykluczone, że mogło to być co innego. Kojarzę, że wystąpił tu motyw nawiązujący do universum Avatara (amerykańskiej kreskówki). We śnie wystąpiła postać władcy z narodu ognia, jegomość był w podeszłym wieku, prawdopodobnie był to Lord Zuko. Nie jestem pewien czy postać ta wystąpiła jako NPC, czy może była wyłącznie myślą mojej sennej postaci. Czułem stres i niepewność, a pod koniec tej sceny zaczęło mi się kręcić w głowie, co najmniej jakbym się mocno upił.

Następna scena jaką pamiętam była przyjemna. Występowały tam tylko 2 postacie - ja i Toriel z uniwersum gry "Undertale". Tańczyliśmy razem. Nic mi nie jest dane na temat podkładu muzycznego, do którego tańczyliśmy, nawet nie wiem czy była jakakolwiek muzyka. Sceneria natomiast była najprostsza - bo co może być prostszego od nieistnienia? Byliśmy zawieszeni w pustce, wokół nie było niczego, nawet czerni.
Taniec był stosunkowo prosty, aczkolwiek zawierał w sobie bardzo dużo piruetów. Później gdy skończyliśmy taniec, to się przytuliłem do Toriel. Było bardzo przyjemnie, czułem się tak jakbym przytulał się do swojej mamy. Wypełniały mnie też emocje jakie może czuć dziecko będące ze swoim kochanym rodzicem. Czułem również wszechogarniające mnie poczucie bezpieczeństwa.
W tej scenie prawdopodobnie moja postać była dużo młodsza od prawdziwego mnie. Wnioskuję to po tym, że sięgałem Toriel do piersi i kiedy się przytulałem, to ucho miałem na wysokości jej serca (aczkolwiek bicia pewnie nie słyszałem).

Kolejna scena była na dworzu. Nie wiele pamiętam, tylko tyle, że zawiodłem się na swoim samochodzie, który po raz kolejny się zepsuł. Stryj sprezentował mi nowy pojazd. W tej scenie, tak jak w poprzednich, czułem zawroty głowy.

Następna scena którą pamiętam odbywała się prawdopodobnie niedaleko sceny poprzedniej, bo w domu w którym się wychowywałem za małego i w którym mieszka również mój stryj. Poczułem potrzebę żeby pójść do toalety. Również miałem zawroty głowy, jednak nie z tego powodu szedłem do kibla. Chciałem się wydefekować. Usiadłem na tronie i zacząłem robić swoją powinność, gdy nagle zauważyłem, że mnie obserwuje kobieta. Nie pamiętam kto to był, wiem, że to była osoba z mojej rodziny. Może matka, może ciotka, może babka. Nie wiem. Patrzyła się na mnie z dezaprobatą, nie rozumiałem dlaczego. Nagle uświadomiłem sobie coś. Dlaczego ona w ogóle mnie obserwuje, skoro zamknąłem się w kiblu? Uświadomiłem sobie, że nie jestem w toalecie. Siedziałem na muszli klozetowej która stała na korytarzu, tuż przed wejście do ustępu. Zażenowany wlazłem do ubikacji, jednak zawroty głowy sprawiły, że straciłem równowagę zaraz po zamknięciu za sobą drzwi i oparłem się o grzejnik który był na ścianie. Nie grzał, jak również nie czułem charakterystycznego, metalicznego chłodu. Poczułem się bardzo zagubiony, nie wiedziałem o co chodzi próbowałem ogarnąć co się dzieje. Nie rozumiałem dlaczego musiałem aż dwa razy wejść do toalety, nie rozumiałem dlaczego kręci mi się ciągle w głowie, nie rozumiałem niczego. Nagle mnie oświeciła myśl. Nie był to ani obraz, a ni słowo, myśl owa była zupełnie innej kategorii, jednak oznaczała ona coś w rodzaju "Jeśli nie wiesz o co chodzi to chodzi o LD". Z nadzieją robię TR. Z nadzieją, bo gdyby okazało się, że to sen, to wszystkie moje kłopoty by się skończyły. Niestety, test rzeczywistości pozytywny, mówiący, że to rzeczywistość. Poczułem zawód i rozczarowanie. Usiadłem na muszli, żeby dokończyć to po co tu przyszedłem. Scena się skończyła.

Następnie byłem ponownie na dworzu, ale zupełnie gdzie indziej niż ostatnio. Byłem niedaleko bloku w którym mieszkał mój dziadek. Była typowa szarówka, nie zaobserwowałem słońca, natomiast padał deszcz. nie było to ulewa, tylko coś między lekkim deszczem a średnim. Czułem jak krople wody spadają na moje nagie ciało. Obok mnie była ciocia. Nie wiem która. Zaproponowałem jej, że pójdziemy do mojego samochodu schronić się przed deszczem. Pomimo zawrotów głowy udało mi się dotrzeć do celu bez żadnych incydentów. Wyciągnąłem kluczyki do mojego nowego samochodu (nie wiem skąd je wyciągnąłem, skoro byłem nagi xd). Czułem swoją dłonią, że kluczyki są razem z charakterystycznym brelokiem samochodowym. Pamiętam również bardzo dokładnie jak wyglądał mój samochód. Był to biały sedan, wyglądał na prawie nówkę sztukę. Szyby klasyczne, nieprzyciemniane. Otworzyłem drzwi. Ze smutkiem stwierdziłem, że dach mojego nowego samochodu przecieka, tak jak to było przy moim starym samochodzie, pomimo, że biały sedan nie miał szyberdachu. Na ciemnym fotelu leżał mój przemoczony mundur Wojska Polskiego. Mimowolnie przypomniały mi się czasy kiedy byłem w związku strzeleckim JS4031.
Nie zważając na mundur usiadłem przed kierownicą, a ciotka zajęła miejsce pasażera. Zamknęliśmy drzwi, a ja odruchowo wsadziłem kluczyk do stacyjki (nie miałem zamiaru odpalać).
Przeniosło nas wraz z samochodem kilka set metrów dalej. Moja postać odebrała to jako niekontrolowaną jadę samochodem (pomimo iż silnik był zgaszony). Auto stało przed ścianą bloku mieszkalnego, tuż obok metalowych drzwi na którym widniał znak, coś w rodzaju "Nie dotykać, urządzenia pod wysokim napięciem". Deszcz już nie padał. Zobaczyłem, że ok 50 metrów ode mnie jest ambulans, a z tamtego kierunku wybiegają panowie w kitlach, krzycząc do kogoś, żeby się zatrzymał. Nazwałem to "pogotowiem psychiatrycznym". Jeden z Panów podszedł do mnie. Zapukał do drzwi auta i niczym policjant powiedział mi, żebym wysiadł. Na początku zamknąłem swoje drzwi na zamek, coby mnie siłą nie wywlókł, ale szybko stwierdziłem, że opór może pogorszyć sprawę, a wychodząc mam możliwość wyjaśnienia o co chodzi. Jak pomyślałem, tak zrobiłem. Otworzyłem drzwi i wyszedłem. Moja ciotka również. Pan z psychiatryka już chciał mi założyć kaftanik, kiedy nieoczekiwanie zmienił zamiar. Krzyknął do mnie w rodzaju "Gratuluję! Wygrał Pan wy konkursie!" Podeszła do mnie druga osoba w kitlu (nw jakiej płci) i wręczyła mi pluszaka. Był to baranek, albo owieczka, nie pamiętam. Koloru też nie jestem pewny, pluszak był albo czarny, albo biały. Strach i niepewność zamieniły się w zaskoczenie, ulgę i radość. Przytuliłem mocno pluszaka, tak jak dziecko, robiąc przy tym charakterystyczne obroty korpusem na boki. Tuląc się do pluszaka, czułem się tak jak wtedy gdy tuliłem Toriel. Zwróciłem głowę do ciotki i zadałem pytanie pokroju "Czy to jest prawda?". Odpowiedziała "Nie". Lekarze zabrali mi pluszaka i chcieli zakuć w kaftan, ale zanim to zrobili to się obudziłem.

Miałem mieszane uczucia po obudzeniu się. Najpierw odebrałem to wszystko za koszmar, potem przypomniałem sobie o przyjemnościach, jakie uświadczyłem. Potem zdałem sobie sprawę jak skomplikowany był ten sen, a powtarzając pytanie jakie zadałem ciotce przy lekarzach uświadomiłem sobie filozoficzną naturę mojej zagwozdki. Bo pytając o prawdę mogło nie tylko chodzić o wygranie w konkursie, ale również o realność sennej rzeczywistości. Intencje mojej postaci podczas zadawania tego pytania nie były jednoznaczne. Po za tym po pobudce dalej czułem emocje ze snu, przez co miałem wrażenie, że sen jest bardzo wyjątkowy i warty zapamiętania. To w tedy postanowiłem, że sen zostanie zapisany. Później, gdy już to wszystko minęło wspomnienia o śnie nie dawały mi takich emocji, sen wydawał się szarym snem, który tylko ze względu na chaos był w jakiś sposób osobliwy.
Warto też wspomnieć, że to jest jedyny sen w którym przez cały okres towarzyszyły mi tak silne zawroty głowy, a sen nie był związany z wypadkiem samochodowym. Zawsze gdy miewam mocne zawroty głowy we śnie to jestem w trakcie prowadzenia auta.
Analizując sen również spostrzegłem dualizm tworu mojej wyobraźni. Moje sny są spójne emocjonalnie, a tu miałem całą emocjonalną zupę. Raz uświadczyłem negatywnych emocji by móc za chwilę poczuć przyjemność po to by za moment znowu zasmakować "negatywizmu".

Zauważyłem też ciekawy zbieg okoliczności. Bawiąc się interpretacją "wiersza" zauważyłem zależność. Była tam scena z Toriel. Prawdopodobnie byłem jej synem, Asrielem. W późniejszej scenie, kiedy robiłem RT, byłem wypełniony nadzieją, że to sen. Fani uniwersum Undertale z pewnością kojarzą słowo "Hope" (nadzieja) ze słowem "Dream" (sen, marzenie) co w połączeniu daje temat muzyczny Asriela - "Hopes and Dreams":
https://www.youtube.com/watch?v=tz82xbLvK_k
Oczywiście to już taka luźna konkluzja Wink

Post został pochwalony 1 raz

Uroki snów. Czasami są tak zagmatwane że nie idzie ich zinterpretować.

Post został pochwalony 0 razy

wszystko da się zinterpretować , tylko trzeba nad tym posiedzieć Smile

zwłaszcza przy takim rozbudowanym opisie, jaki przedstawił iLuzjusz.
Już sam [link widoczny dla zalogowanych] wiele mówi, bo prawdopodobnie zwiastuje ono powane zmiany w Twoim życiu. tak jak rozległe jest morze, tak rozległe mogą być zmiany, więc sądzę ze szykujesz się do podjęcia bardzo ważnej decyzji w życiu. mam rację?

Post został pochwalony 0 razy

Personalnie nie wierzę w znaczenia snów. Nie wykluczam, że na fabułę snu wpływają emocje, stany psychiczne, może jakieś choroby czy zaburzenia, które jeszcze są nie jawne, jednak nie brałbym snu jako źródło informacji o samym sobie. Może nie w takiej formie.
Ważną decyzję w życiu podjąłem już dawno, kilka lat temu, jednak jeszcze nie dotarłem do sedna tej decyzji. Jeszcze nie czas. Mimo, że decyzja zapadła dawno, to niemalże codziennie o tym rozmyślam. A to może coś usprawnić, zanim będzie za późno, czasami człowiek miewa wątpliwości itp. więc trochę jakbyś miała rację. Jednak życie każdego człowieka polega na podejmowaniu decyzji i każdy spotka na swojej drodze te "ważne decyzje". Smile

Jako ciekawostka dodam, że dziś śniło mi się, że idę ze znajomymi na ryby, i bezpośrednio po tym śnie znajomy do mnie za dzwonił i zaproponował wypad na wędkowanie xD

Post został pochwalony 0 razy