Pamiętnik spontanicznych LD

Od dłuższego czasu miewam w miarę regularnie spontaniczne świadome sny, nie inicjowane przez świadomość. Wspominałem o tym już w maju, a de facto wszystko zaczęło się z jakiś rok temu. To właśnie te instant LD spowodowało, że odżyłem onirycznie. To co mam okazję doznawać, jest efektem tzw. kuli śniegowej - nabyte doświadczenie i wiedza sama w sobie staje się techniką, powodując swoiste perpetum mobile. Nawet śmiem twierdzić, że obserwuję incydenty związane z oniryką coraz częściej, także robi się ciekawie. Ciekawe czy któregoś dnia zostanę dotknięty "klątwą oneironaty" (prawie każdy sen to LD ).

Z racji tego, że miałem okazję przeżyć całą masę spontan LD, a nie prowadzę dzienników i nie notuję (co tym tematem będę chciał zmienić - mimo wszystko nie jest to dziennik. Dziennik prowadzi się... codziennie) snów, to nie jestem wstanie określić daty LD, oraz okoliczności w jakich doznawałem owe zjawisko. Tak więc poprzednie LD zanotuję w mocno uproszczony sposób.

PROLOG
Kilka miesięcy po tym odkąd postanowiłem zrobić sobie dłuższą przerwę od forum w skutek wypalenia się (to były odległe czasy, kiedy forum jeszcze było bardzo aktywne, a adminem był sam Ras Psajko) zacząłem miewać spontaniczne paraliże przysenne czy też hipnagogi. Częstotliwość wynosiła mniej więcej raz na 2 miesiące, zagęszczając się niekiedy do 2 razy na miesiąc. Czyli 0.5-2 paraliży/hipnagogów na miesiąc.

SPONTAN LD - FAZA POCZĄTKOWA
W okolicach wakacyjnych 2015 roku zaczynałem obserwować pierwsze spontaniczne LD, odkąd byłem na "emeryturze". Od początku tego okresu do grudnia 2015, częstotliwość LD wynosiła mniej więcej raz na dwa miesiące.

SPONTAN LD - FAZA POST-POCZĄTKOWA
Od grudnia 2015 do okolic maja 2016 obserwowałem spontaniczne LD w proporcjach 2:3, czyli statycznie miałem LD co 1.5 miesiąca.

SPONTAN LD - POWRÓT NA FORUM
W Maju poczułem, że na nowo zaczynam się aktywnie interesować oniryką. Nie tak jak kiedyś, ale jednak. Z tego powodu postanowiłem wrócić na forum. Od Maja do Września 2016 roku obserwowałem LD w proporcjach 1:1. Jeśli jakiegoś LD nie miałem w danym miesiącu, to prawie pewne było, że następnego będę miał 2.
Od września zauważam, że czasami LD pojawiają się drobinę częściej niż raz na miesiąc. Jestem dobrej myśli.
We wrześniu miałem 2 LD, w Październiku 1, w Listopadzie 1 (+1 prawie LD).

===============================================================

11.12.2016
Tego dnia byłem blisko LD. Śniło mi się, że ojciec w ramach kary "wygnał" mnie z domu na jakiś czas. Zaszyłem się niedaleko, obserwując co robi, chowałem się w melioracyjnym rowie. Pogoda była ładna, bezchmurne niebo, słonecznie. Byłem odziany w mundur WP i w po pas siedziałem w wodzie. Sąsiadka zapytała mnie czy mi nie przeszkadza to, że siedzę tak w tym rowie, odparłem, że jestem przyzwyczajony do noszenia przemoczonego ubrania (nawiązanie do mojej byłej kariery strzeleckiej, gdzie się kopało okopy w deszczu i czołgało się we śniegu xD ). Wstąpiłem na chwilę na podwórko sąsiadki, potem postanowiłem zakraść się do domu. Ojciec mnie przyłapał na tym, że wchodzę na teren, pomimo banicji. Pchnął mnie długą, cienką lancą zrobioną z niebiesko-fioletowego pół przeźroczystego szkła. Sparowałem ten jawny akt agresji drewnianym kijem. Atak odrzucił mnie bardzo mocno. Wylądowałem stopą na słupku od płotu. Ojciec znowu zaatakował, zaś ja korzystając z impetu skoczyłem na kolejny wbity w ziemię pal. Poczułem się jak jakiś ninja, taki nie do trafienia, co skacze po kijach. Chciałem skoczyć na kolejny pal, ale ojciec mnie trafił lancą. Przeszył mnie na wylot. Pchnął mnie w plecy, ja zaś zobaczyłem wystające ostrze po lewej stronie tuż nad okolicami pępka. Lanca się połamała, a odrzut wyrzucił mnie wyżej niż dach mojego drewnianego domku. Pierwotnie chciałem wylądować na dachu, ale w akcie samobójczym ułożyłem ciało tak, by spaść na twardy posypany kamieniami grunt. Przepełniał mnie spokój, nie czułem żadnej emocji. Umarłem od upadku.
Pojawiłem się w swoim pokoju. W oknie miałem dziurę, domyśliłem się, że przez nią wszedłem. Wiedziałem, że nie żyję. Pomyślałem "heh... to tak jest być martwym?". Byłem spokojny. Objawiła mi się scena żałoby. Na stole było dużo różnego jedzenia, widziałem wiele, bliżej nie określonych ludzi, wiedziałem, że to znajomi i sąsiedzi. Była też moja matka, która bardzo mnie opłakiwała. Nie wiem czy był ojciec. Zacząłem ruszać różne przedmioty. Nie wiem czemu, nie czułem żadnej potrzeby nawiedzania domu. Przeszło mi przez myśl, że to sen. Zrobiłem RT. Wyszło mi, że to sen. Pomyślałem sobie coś w rodzaju "Może to sen, ale równie dobrze może mogę oddychać przez zatkany nos bo po prostu nie żyję". Dalej byłem pozbawiony emocji, myśl o śnie zniknęła równie szybko jak się pojawiła. Odkręciłem kran w kuchni i z nudów postanowiłem się objawić matce, po czym wskrzesiłem sam siebie.

Osobiście uważam, że stwierdzenie "mogę oddychać bo przecież nie żyję" było bardzo logicznym wytłumaczeniem, zwłaszcza jak na standardy snów. Podejrzewam, że nawet w realu uznałbym to za wytłumaczenie wystarczające, bo przecież skoro nie żyję i jestem duchem, to nie ograniczają mnie rzeczy materialne, takie jak powietrze. Oddychanie staje się elementem rutynowym. Nie oddycham z potrzeby na tlen, oddycham z przyzwyczajenia. Oczywiście w realu to zagłębiłbym się pewnie w autorefleksję. Gdybym to samo zrobił we śnie to jestem przekonany, że w końcu uznałbym to za LD.

Post został pochwalony 0 razy

20.12.2016
Dziś również byłem o krok od LD, jednak w zupełnie innych okolicznościach. Najczęściej spontan LD osiągam po przez RT we śnie. Dziś natomiast było inaczej, bo się uświadomiłem nie we śnie, a podczas paraliżu przysennego. Zabawne, bo dziś mało spałem, więc sądziłem, że jak odpłynę to od razu do snu, a się okazało, że przez prawie godzinę oscylowałem między jawą a snem.
Uświadomiłem się w momencie, kiedy poczułem, charakterystyczne uczucie, kiedy jest na początku paraliżu. Widziałem formujące się hipnagogi wzrokowe, prezentujące bliżej nie określoną grę FPS. Odruchowo postanowiłem wpłynąć na hipnagogi kinetyczne. Nie wiem czemu, ale od dawna mam dużą swobodę jeśli chodzi o kontrolę paraliżu. Mogę z łatwością wpływać na hipnagogi wzorowe i kinetyczne i najczęściej ode mnie zależy kiedy paraliż się kończy, czasami nawet jaką ma głębokość. Tym razem było inaczej, nie miałem kontroli nad niczym. To spowodowało, że ciało zaczęło się wybudzać. Czując, że ingerencja pogarsza sprawę, postanowiłem się zrelaksować, z nadzieją, że pogłębi to paraliż. I pogłębiło, ale tylko na moment. Poczułem jak moje ciało w brew mej woli się rusza - standard u mnie, typowy hipnagog kinetyczny. Czułem, jak moje ciało przybrało pozycję półsiedzącej i czułem jak moja ręka dotknęła ścianę, która jest obok mnie. W sumie to "czułem" to za dużo powiedziane, lepiej by pasowało, że nie czułem tej ściany prawie w ogóle. Tak jakbym miał sparaliżowane przedramię, na której receptory czuciowe są wyłączone. Czułem bardziej opór ściany niż samą ścianę. Potem moja senna postać opadła z powrotem na pierwotne miejsce, a paraliż stał sięna tyle płytki, że mogłem już ruszać swoim prawdziwym ciałem. Nie ciągnąłem tego dłużej, otworzyłem oczy.
Myślałem, że jak się obrócę na inny bok to uda mi się ponownie wejść w paraliż, ale tym razem po prostu zasnąłem.

Post został pochwalony 0 razy

15.01.2017
Dziś również skończyło się tylko na "prawie". Tak blisko, a jednak tak daleko, jak to się mawia. W jednym śnie śniło mi się, że z kamiennego mostu wybiegłem do okolicznego "lasku". Był to stosunkowo mały obszar z gęstą roślinnością, i z jedną wydeptaną ścieżką. Pobiegłem tam nagi, z łowiecką myślą polowania czegoś. Potem sceneria snu się zmieniła. Byłem ja i mu kumpel. Nie pamiętam co dokładnie powiedziałem, ale sensem wypowiedzi było to, iż wiem, że śnie. Mówiąc w skrócie, w tym momencie miałem sen o LD.

Tej samej nocy miałem drugi sen, który również kwalifikuję do "prawie". Mechanika snu była podobna do dziwnego anime, jakie obejrzałem kilka tygodni temu - Flip Flapers. Od czasu do czasu pojawiał się moment, w którym wciągało mnie do innego jakby wymiaru. Była to kraina snów, o czym się dowiedziałem od npc'ta z tej krainy. Nie pamiętam co robiłem w tej krainie, ale szybko z niej wyszedłem. Potem znowu wciągnęło mnie do kolejnej krainy. Powtarzało sięto cyklicznie - Pojawiał się portal, który mnie porywał do świata snu, a potem gdy wykonałem określoną "misję" która była mi znana podświadomie, to w tedy miałem możliwość wyjścia ze snu. Z czasem moja senna postać nauczyła się samemu wchodzić i wychodzić.
Istotą rolą w tym śnie odgrywała wiedza jaką moja postać posiadała - Wiedziałem że świat do którego wchodzę i wychodzę jest snem (co mogło za którymś razem w końcu przyczynić się do LD); z czasem postać nauczyła się interakcji z "drugim wymiarem"; moja postać była świadoma, że każdy z wymiarów nosi ze sobą zagrożenie, że mogę umrzeć tam, podczas walki; Dodatkowo, mogłem wnosić i wynosić stamtąd przedmioty oraz osoby. Przez to moja postać rozmyślała nad doborem sprzętu i kompanów, a same wyprawy do krainy snów zaczęły być wyprawami po unikatowe przedmioty. Stan mojej postaci także się przenosił, więc jak byłem tam ranny i stamtąd wyszedłem, to w "realnym życiu" (względem fabuły snu) byłem ranny tak samo.
Uważam, że doza wysiłku intelektualnego we śnie (dobór sprzętu, towarzyszy itp) oraz proces stopniowego zrozumienia mechaniki rządzącej światem dodatkowo mogłyby się przyczynić do powstania spontanicznego LD. Sen był długi, treściwy i miałem dostęp do części pamięci krótkotrwałej ze świata prawdziwego, co może wskazywać o wysokiej świadomości podczas snu

Post został pochwalony 0 razy

05.02.2017
Pierwszy LD tego roku. I to nawet nie byle jaki, ba! Jestem nawet skłonny, określić go pierwszorzędnej jakości, chociaż nie do końca wszystko poszło zgodnie z planem. Ale zanim opowiem o śnie który miałem ponad godzinę temu, to trzeba się cofnąć w czasie... tak o jeden dzień.
Jak wiadomo, uczę się zaocznie w szkole policealnej, na rocznym kursie zielarstwa. Wczoraj co prawda zajęcia miałem na 10:40, ale mimo tak później godziny, to się nie wyspałem. Sen był mierny jakościowo, dodatkowo marzenia senne, też nie rozpieszczały. Były pełne mojego bólu i strachu, czyli standard. No więc wczoraj się nie wyspałem. Dzień też był taki nijaki. Pogoda depresyjna, niskie ciśnienie, takie tam, a ponad to w szkole mój mózg zbytnio nie był skory do pracy. Wszystkie znaki na niebie i ziemi mówiły, że fajnie będzie położyć się spać wcześniej niż zwykle. I tak też zrobiłem - położyłem się o 20:30, a zasnąłem bardzo szybko. Obudziłem się o 0:40, a spało się nieziemsko. Wyspałem się, chociaż wiedziałem, że te 4 godziny to tylko na chwile, tak więc napiłem się wody i położyłem się z powrotem na swoją podłogę. Niestety, tak jak przypuszczałem, zasnąć nie mogłem. Tak więc od 2 do 5 grałem w fallouta 4 po czym podjąłem kolejną, lecz także fiaskową próbę zaśnięcia. Pomimo iż czułem się senny zasnąć nie mogłem. Postanowiłem więc się po prostu zrelaksować przy muzyce. Po 7 rano poczułem, że jestem na tyle senny, że zaraz zasnę, więc wyłączyłem muzykę (działa na mnie "kotwiczojąco"). Kilka obrotów cielskiem coby pozycję sobie znaleźć. Zażartowałem sobie w myślach "To co? WILDzika robimy? Heh...". I momentalnie, jak mnie nie chwyciło, jak mnie nie wywaliło z reala do snu. O ja pier*ole. Niespełna minuta leżenia i już paraliż. Delektowałem się hipnagogami kinetycznymi, w których czułem, że moje ciało się kołysze i przyjmuje różne pozycje. Zawsze lubiałem to robić - obserwować hipnagogi u próbować na nie wpływać. I prawie zawsze się udaje. Po chwili drobnej ingerencji w iluzję ruchu... obudziłem się...
Pomyślałem "Trudno, przynajmniej się pobawiłem trochę". Chwilę potem miałem drugą myśl "A jeśli to sen?". Zrobiłem RT. Sen. Zrobiłem drugie RT. Sen. Zrobiłem trzecie RT. Sen (zawsze robię kilka RT pod rząd). Wstałem, poczułem, że kręci mi się w głowie. Zszedłem na dół, zobaczyłem, że ojciec jest w toalecie. Defekuje się przy otwartych na maks drzwiach do toalety. Podświadomie się zdziwiłęm, chociaż wiedziałem, że to tylko sen. Zamknąłem drzwi, po czym znowu otworzyłem i zerknąłem na niego. On się spojrzał na mnie, na twarzy jego ujrzałem zdziwienie. Coś powiedział, ale nie byłem wstanie zrozumieć co. Ta scena zbiła mnie z tropu. Wkręciłem sobie "A co jeśli to jednak nie sen". Potem dysonans poznawczy. "Jak to nie sen, jak RT mówi, że sen". Skierowałem się do drzwi wyjsciowych, chociaż po drodze musiałem się opierać o kilka przedmiotów, bo zarzucało mną, jakbym się nachlał czymś. Pomyślałem "A co jeśli ja lunatykuję po prostu? Mam pół otwarte oczy i mam halucynacje przez to, a równowagi nie mam, bo ciało jest uśpione?". Wyszełem na dwór, usłyszałem głos ojca, ale znowu nic nie zrozumiałem. Przebiegłęm kilka metrów, i prawie się przewróciłem. W między czasie usiłowałem wznieść się w powietrze, ale nie mogłem. Znowu usłyszałem niezrozumiały głos. Zrozumiałem, że mam coś nie tak ze słuchem. Poszedłem do domu, na schodach mnie ojciec zaczepił znowu. Wskazałem palcem na ucho, że nie słyszę. On przyłożył usta do ucha i poczułem, że on krzyczy, ale dalej nic nie rozumiałem. Potem sen się skończył, Zobaczyłem na czarnym tle jakąś tabelę na której były liczby kolejno "5, 50, 50, 1, 5". Potem sen sięskończył, a ja się obudziłem. Było 7:48.

Jak już wspomniałem, technicznie Sen był wysoko jakościowo. Pamięć krótkotrwała sięgała bez oporów wspomnień z reala. I nawet posty Fallena mogłem sobie we śnie przypomnieć, które dziś w nocy czytałem. Kontrola na poziomie takim samy jak w realu, logika myślenia na poziomie osoby na prochach, czyli normalka dla snu. Cały otaczający mnie świat na pierwszy rzut oka, po za kilkoma szczegółami, był perfekcyjnie odwzorowany. Nawet zachmurzenie pokrywało się z realiami. Zastanawiające jest dla mnie motyw z brakiem równowagi. Motyw występuje często w moich snach, ale za rzadko, żeby uznać to za senny klucz.
Chciałbym też dodać, że pomimo iż wiem, z jakiej techniki powstało to LD, i pomimo iż nawet sobie zażartowałem o LD przed snem, to i tak samo LD zamierzone nie było. Nie spodziewałem się, że z mojego żarciku o WILDzie wyjdzie cokolwiek.

Post został pochwalony 0 razy

Miałem 3 razy taką samą sytuację, przed snem powiedziałem sobie że "ciekawe co by było jakby mnie teraz paraliż senny złapał, hihi" no i złapał, co prawda tylko raz to się w LD przerodziło ale złapał. Taki paraliż senny na życzenie. Ciekawa sprawa, miałem teorię że wtedy jesteśmy tak zmęczeni że to co pomyślimy jest swego rodzaju zainkubowaniem rzeczywistości (to pewnie strasznie głupio brzmi xd), wtedy nie myślimy o tym że coś się nie uda, nie myślimy do końca logicznie. No a przynajmniej u mnie tak to wszystko wyglądało.

Post został pochwalony 0 razy

Ja akurat w tedy zażartowałem własnie dlatego, bo myślałem, że się nie uda. Podejrzewam, że paraliż wynikł z połączenia zmęczenia z bezsennością, a ponad to jak już wcześniej wspomniałem w innym temacie - gdy człowiek jest senny, to faza REM przychodzi bardzo szybko po zaśnięciu, dlatego po paraliżu szybko nastąpił sen w formie FA

Post został pochwalony 0 razy

Fajnie. Też miałem podobną sytuację (powstała z tego technika). Bez wątpliwości to przez drzemkę w ciągu dnia i słuchanie muzyki. Co do myśli o WILD przed paraliżem to różne mechanizmy tego mogą być. Możemy nie do końca świadomie czuć relaks i skojarzyć to z WILD'em, a może coś w stylu sugestii.

Po wejściu w sen nie zdążył się on ustabilizować i pogłębić. To kołysanie i problemy ze słuchem to wszystko oznaki płytkości. Nie sugeruj też sobie, że przyćmiona świadomość w LD to coś normalnego. Być może musisz nabrać po prostu większego skupienia. W sumie nie dziwne, że przy takich niekonkretnych działaniach i niepewnościach byłeś rozkojarzony.

Post został pochwalony 0 razy

Ależ ja nie mówię, że przyćmiona świadomość w LD jest normą. Mówię, że ograniczenie krytycznego myślenia są normą. Tłumaczę to sobie tym, że mózg podczas LD pracuje inaczej niż podczas zwykłego czuwania, dlatego czasami zdarza się myślenie według sennych kryteriów. Ja to nazywam "logiką jak na prochach" i jak już wspomniałem, uważam, że jest to normalne - przynajmniej w moim przypadku. Tak swoją drogą, analizując wspomnienia ze swoich LD, zauważyłem, że podczas świadomego śnienia mam tendencję do nieufności wobec własnej percepcji. Bardzo dużo mnie to wysiłku kosztuje, by podczas LD nie przejmować się teoretycznym pomyleniem światów. Dlatego, pomimo iż mam pewną ilość LD na koncie, to absolutnie nie osiągnąłem niczego wartego uwagi. W skrócie - prawie zawsze mam w LD obawę, że sen jest jawą i obawa jest na tyle wysoka, że nie jestem wstanie normalnie funkcjonować jako oneironata.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez iLuzjusz dnia Sob 1:51, 11 Lut 2017, w całości zmieniany 1 raz

No o tym mówię. Nie ważne jakich wad doświadczałeś w poprzednich LD, nie trzymaj się tego, że tak będzie zawsze bo to normalne itd. Nie musi być. Może po prostu potrzebujesz porządnie się w tym LD skupić, nabrać uważności. Nawet słyszałem przypadki, że sugestia w czasie LD eliminowała u kogoś rozkojarzenie. To jest po prostu sfera gdzie nastawienie we wszystko ingeruje. Dlatego nie ważne co było - nie pomagasz sobie takim myśleniem.
Lęk we LD maleje wraz z częstotliwością. Ale możesz też po prostu następne LD poświęcać tylko na uczenie się skupienia i spokoju, odrzucając działanie.

Post został pochwalony 0 razy

Jestem z natury pesymistą, więc ciążące myślenie nie jest mi obce Razz

Uważam, że są pewne ograniczenia, chociażby wynikające z fizyczności organizmu. Nie jestem wszechwiedzący, więc stawiając wnioski bazuję się na relatywnie płytkim zasobie wiedzy i układam to w logiczną całość. Przykład - wiem, że są różne obszary mózgu, odpowiadające za różne procesy, wiem, że różne obszary mogą różnie pracować, wiem też, że podczas snu część obszarów pracuje na ograniczonych obrotach. Połączenie tych informacji dało logiczną odpowiedź "dlaczego myślenie we śnie różni się od myślenia w realnym życiu". Traktuję to jako normę, bo jest to domyślne (bądź początkowe) zachowanie organizmu, bez świadomej ingerencji w stymulowanie mózgu. Twój post jednak uświadomił mi także, że rozwój polega na przesuwaniu "normy". Wszak przecież można nauczyć swój mózg by nie wyłączał logiki, więc siłą rzeczy po pewnym czasie domyślne zachowanie zostanie zmienione.

Kolejne LD:
03.03.2017
Położyłem się do łóżka, przed 13. Tak o, żeby sobie poleżeć i się zrelaksować. Przypadkiem zasnąłem. Sen był niezwykle krótki, śniło mi się, że jestem w szkole - w technikum do którego już nie uczęszczam. Podszedłem do nauczyciela by zadać mu pytanie natury informatycznej. Potrzebowałem specjalistycznej wiedzy w kwestii linuxa, a owa potrzeba wynikała z nadciągającej matury. Zobaczyłem, że obok był drugi nauczyciel, którego to lubiłem zadręczać swoimi pytaniami, właśnie w sprawie linuxa. Uśmiechnął się do mnie w charakterystyczny dla siebie sposób, zaś ja podświadomie czułem, że nauczyciel odczuwał swoistą ulgę, że tym razem zadałem swoje ciężkie pytanie komuś innemu. Mimo to, odniosłem również wrażenie, że poczuł się "zazdrosny" o to. Przecież to zawsze on był moim sensei w kwestii systemów Linux. Już chciałem mu się wytłumaczyć, że to problem bardziej w kwestii matury, kiedy nagle oświeciło mnie. Oświeciło, że to sen. Postanowiłem się obudzić, bo sekundę później przypomniałem sobie, że zasnąłem nieumyślnie i że jeśli będę spał dalej, to może mi się to wymknąć spod kontroli, co może się skończyć kolejnymi trudnościami w zasypianiu wieczorem. Chwilę posiedziałem w paraliżu, po czym i z tego stanu się wybudziłem. Na zegarku była 12:45. Nie wiem ile minęło dokładnie odkąd odpłynąłem. Na pewno między 5-30 minut. Bo piosenka którą sobie słuchałem leżąc się skończyła, a dłużej niż te 30 minut być nie mogło, bo w tym czasie korespondowałem z inną osobą. Po za tym sen był bardzo płytki i niestabilny, to samo paraliż, co ewidentnie świadczyło o drzemce kilkuminutowej.

Post został pochwalony 0 razy

Nie ma czegoś takiego jak "własna natura". Co najwyżej można co do tego być przekonanym a tym samym stabilizować osobowość i pozory, że takie coś istnieje Smile

Tak więc z pesymisty możesz stać się optymistą i vice versa. Oczywiście to nie tylko kwestia wiedzy. Bardzo często chcemy mieć tą własną naturę. Nieważne czy pozytywną czy negatywną, ważne że swoją Smile

Te zniekształcenie, przenosisz także do snu. To że ileś razy sen wykazywał takie cechy, nie znaczy że musi tak być następnym razem. Wystarczy zauważyć, że nie wszyscy takie problemy relacjonują. Budowa ich mózgu jest jakoś szczególnie różna od Twojej? No raczej nie Smile

Komplikujesz sobie niepotrzebnie. Po prostu odsuń się od tych przekonań i przeznaczaj następne LD na wypracowanie skupienia w nim. Nabierz nowych doświadczeń, wtedy ewentualnie formułuj wnioski.

Post został pochwalony 0 razy

Jeśli chodzi o naturę, to ja na ten temat mam już swoje spostrzeżenia i nawet dla klocka betonu znajdę opis jego natury.
Przenoszenie przekształceń do snu jak najbardziej mi nie przeszkadza. Opisuję je w swoich relacjach, ale mi one nie przeszkadzają szczególnie. Wynika to z mojej pasywnej postawy wobec doświadczania elementów oniryki. Co prawda, czasami się zdarzy, że podejmuję świadome kroki ku rozwoju w tej sferze, to jednak nie czuję potrzeby planowania sobie prób. Dlatego też ten temat jest jedynym tematem relacyjnym, który staram się na bieżąco prowadzić. Po prostu innych doświadczeń, jak spontanicznych nie posiadam.

Dobra, my tu gadu gadu, a trzeba opisać kolejną relację Razz

15.03.2017
Nie wiele pamiętam co było na początku snu. Pamiętam, że hasałem sobie po świecie sennym i w pewnym momencie włożyłem rękę w bieliznę w celu jej poprawy. Poczułem że coś się nie zgadza i szybko zdałem sobie sprawę, że płeć mi się nie zgadza. W tym momencie oświeciło mnie, że to sen i jednocześnie uświadomiłem sobie kim jest moja postać, gdzie jest, co robi itp. Nazwałbym to uświadomieniem własnego bytu. Jednak w przeciwieństwie do uświadomienia swojego bytu, świadomość o LD niemal natychmiast znikła. Nic nie zdążyłem zrobić, jak LD zamieniło się snem o LD, zaś moja postać z racji tego, że została urwana z Fallouta 4, to zaczęła robić questy. Od czasu do czasu przewijały mi się w głowie, przez całą fabułę snu, myśli, że to LD, jednak one były wyłącznie wiedzą, zaś świadomości ze sobą nie przynosiły. Tak jak dysk twardy komputera, posiada informację o grze, która znajduje się na talerzach, tak ja posiadałem informację w umyśle, że to sen.

Ogólnie rzecz biorąc sen był bogaty w bodźce chyba każdego zmysłu, świat przedstawiony był bogaty w detale oraz szczegóły, jak i również był bardzo długi, zaś po nim (i drugim snem, który był po tym) byłem maksymalnie wypoczęty, pomimo iż spałem ok 5 godzin. Nie pamiętam zbyt wiele z tego snu, ponieważ był głęboki, zaś moja pamięć do snów pozostawia wiele do życzenia.

O wiele lepiej pamiętam sen następny, aczkolwiek był on bogaty tylko w doznania emocjonalne. Był też o wiele płytszy (co wynika z chwilowego wybudzenia przed tym snem) i posiadał o wiele mniej szczegółów. Z racji tego, że to zwykły sen, a nie LD i opisuję go w ramach bonusu, to napiszę mocno skróconą relację - Przez większość czasu byłem załogantem radzieckiego czołgu. Dużą radość sprawiło mi niszczeniem niemieckich maszyn z działa głównego, oraz zabijanie uciekających, niemieckich, cywilów z KM-a. Ilekroć zginąłem, to respiłem się, gdzie miałem do wyboru jeden z kilku modeli pojazdów (najczęściej wybierałem kw-1). Potem sceneria snu zmieniła się na scenerię rodu Slenderman. Wszędzie panował mrok, a ja próbowałem przed nim uciec. Różnica polegała na tym, że tak na prawdę Slender zachowywał się jak SCP-173: Gdy go obserwowałem to się nie ruszał, a ilekroć znikał mi z pola widzenia to było ryzyko, że mi kark skręci. Ten fragment snu był bardzo bogaty w uczucie strachu. Obudziłem się po nim cały spocony, trochę zdyszany, oraz czułem, że we krwii buzują mi wszystkie hormony odpowiedzialne za ucieczkę od zagrożenia.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez iLuzjusz dnia Śro 19:36, 15 Mar 2017, w całości zmieniany 1 raz

24.03.2017
To był jeden z okrutniejszych snów, jaki mi się przyśnił. Był też on bardzo długi, fabuła zawiła oraz treściwa. Tak jak w ostatnim opisie, z racji słabej pamięci snu, nie wiele jestem wstanie opowiedzieć.
Sen rozpoczął się niedaleko mojego domu, w którym wychowywałem się jako młody gówniak. Od samego początku fabuły, moja postać posiadała informację, iż trafiła do równoległego świata. Szybko się okazało, że to świat o bardzo skomplikowanym podziale społecznym. Główny podział społeczeństwa to "ludzie" i "podludzie". Te nazwy nigdy oficjalnie się nie pojawiły we śnie, aczkolwiek są adekwatne. "Podczłowiek" nie miał żadnych praw. Można było mu zrobić wszystko bez żadnych konsekwencji - zniewolić, pobić, torturować, zabić, okraść itp.
"Ludzie" byli podzieleni na 3 dodatkowe frakcje, których opisać nie potrafię, z kolei "podludzie" byli podzieleni na 2 frakcje. Moja postać należała do "podludzi", aczkolwiek frakcja nigdy nie został poznana. Wraz z postępem snu, poznawałem coraz większą brutalność życia w tym świecie. Poznałem też kilku znajomych, którzy próbowali coś zmienić. Wyglądało to na partyzantkę - cichaczem zbierane zasoby, w tym broń czy materiały wybuchowe, ale również i informacje, by móc dokonać rewolucji.
W pewnym momencie uświadomiłem sobie, że to sen, jednakże świadomość utraciłem po kilku sekundach, a fabuła snu toczyła się dalej jakby moje uświadomienie nie miało kompletnego znaczenia.
Dobrze pamiętam końcówkę snu. Wszedłem do pomieszczenia, żeby odnaleźć swojego towarzysza niedoli. Ujrzałem 2 trupy zakryte szmatami. Odkryłem tego po prawej - był to sam szkielet, po oględzinach z łatwością stwierdziłem, że to zwłoki "człowieka". Potem odkryłem zwłoki po lewej. Od razu wiedziałem, że to mój kumpel. Nie miał głowy, a górna połowa torsu była w tak zaawansowanym stadium rozkładu, że aż nie było skóry. Widziałem gnijące fragmenty mięsa i ścięgien, widziałem wystający mostek, żebra czy obojczyki, ale również płuca i inne organy. Zacząłem łkać, po czym sen się skończył.

Post został pochwalony 0 razy

	Cytat:
	Jeśli chodzi o naturę, to ja na ten temat mam już swoje spostrzeżenia i nawet dla klocka betonu znajdę opis jego natury.

A dzięki czemu znasz naturę betonu? Z doświadczenia. W przypadku nas samych sprawa się komplikuje, bo psychika jest zmienna. I zmienna w ten sposób, że to nasze osądy na jej temat ją najbardziej kształtują. Poza tym, że to stabilizuje psychikę i wpadamy w iluzję, że istnieje "własna natura", to powstaje zbędne napięcie związane z utrzymywaniem tego obrazu. Warto zrozumieć, że ten obraz to iluzja na iluzji, puścić to i zyskać dzięki temu elastyczność i większy spokój. Jeszcze lepiej zaobserwować, że nie ma nawet żadnego "Ja", które ten obraz tworzy. Wiem to z doświadczenia.

Żeby nie było, że całkowity offtop Razz

Pierwszy sen ciekawy. Sam rzadko kiedy mam okazję pośnić jako kobieta Smile

Te uświadomienie "własnego bytu" można określić jako zorientowanie się wobec własnego sennego stanu. Stąd krótka droga do LD. Właściwie ciekawe, że świadomość śnienia pojawiła się w tym stanie tylko na chwilę. Może zbyt bardzo zdziwiłeś się podczas uświadomienia Razz

W sumie i orientacja wobec własnego stanu i śnienia była przebłyskiem. Gdyby to pierwsze było ciągłe to wiedza, że to sen powinna wystarczyć.
W każdym razie widać, że świadomość nocna u Ciebie wzrasta Smile

Post został pochwalony 0 razy

Dywagować można nad wszystkim, że coś jest iluzją. Moralność, postrzeganie, doświadczanie. Skąd pewność, że nasz cały świat nie jest iluzją? Albo wytworem symulacji komputerowej. Filozofia to coś względnie niebezpiecznego, bo można się utopić w kałuży myśląc, że to bezdenny ocean. Owszem, psychika jest zmienna. Ciało też jest zmienne. Można schudnąć, można przypakować, można sobie rękę amputować. Można na człowieka patrzeć jak na jednostkę, można też na niego patrzeć jak na zbiór komórek czy organów. To samo się tyczy wszystkiego - planet, uniwersów, innych zwierząt, roślin. W zależności od punktu postrzegania, wnioski mogą się różnić. I to jest w sumie w porządku Smile

Też mam rzadko okazję we śnie być kobietą. Ale w sumie to nie przywiązuje do tego zbytnio uwagi. Znaczenie to dla mnie ma w momencie, kiedy ten stan jest faktycznie wykorzystywany przez mechanikę snu. I nie koniecznie musi tu chodzić o doznania seksualne, ale np. o ograniczenia ciała. W sensie... jak np. fabularnie jestem kobietą, to żeby fabuła snu wymagała tego, że niektóre rzeczy będą niemożliwe (np. podnoszenie cięższych przedmiotów), albo że podczas biegania będą mi cycki przeszkadzać Very Happy

Bo tak to w wielu przypadków, płeć we śnie jest... bezpłciowa... w wielu przypadkach nie ma odczuwalnej różnicy, czy jest się kobietą czy mężczyzną. Ten ostatni sen w którym byłem kobietą, z tego tytułu, iż był bogaty w bodźce, to faktycznie się czuło różnicę i w tym przypadku płeć jak najbardziej odgrywała czynną rolę w fabule. Z tego co pamiętam, to chyba nawet próbowałem uwodzenia by zyskać więcej z questa Very Happy

Co do postępów, to również to zauważyłem. Nawet przedwczoraj czy przed-przedwczoraj miałem jakiś drobny przebłysk. Tak jakbym gdzieś daleko podświadomie, mocno przez mgłę coś kojarzył, że to sen, ale to było tak słabe doznanie, że w sumie nawet nie planowałem go zapisywać, bo i tak nawet snu kompletnie nie pamiętam. Po prostu obudziłem się wiedząc, że miałem sen w którym coś kojarzyłem przez chwilę. Gdyby sen był herbatą, a proces uświadomienia (nie sama świadomość) był cukrem, to w tym przypadku moja herbata byłaby doprawiona szczyptą cukru.
Nawet, jeśli w/w herbata była posłodzona zaledwie szczyptą, to jednak zaskakujący jest fakt, że w tym miesiącu miałem aż 4 incydenty oniryczne (a do końca miesiąca jeszcze ponad pół tygodnia). Nawet jeśli z tego wszystkiego wyszedł tylko 1 LD, to i tak nieźle biorąc pod uwagę, że i tak średnio przypada mi na miesiąc 1 LD. Pozostałe 3 incydenty były, że tak powiem, nadprogramowe. A skoro coś pojawia się nadprogramowo, to znaczy, że jest progres.

Post został pochwalony 0 razy