Przebudzenie

Tu i teraz jest bardzo praktyczne, a zarazem czymś czego wielu ludzi nie uświadczyć i nie ma na to najmniejszej ochoty,wcale nie działa w taki sposób jak piszesz Matisek, przynajmniej w moim praktycznym przykładzie:-) Jesteś całością nie tylko jedną świadomością,z wyższej praktyki zobaczyłem wszystko inaczej, byłem osobą która działała machanicznie jak była na bieżąco tworzone moje ego z poczuciem ja. Kiedyś stanąłem i zobaczyłem kim jestem, zaczęło to wszystko wyglądać jak mechanizm który działa sam a ja mam tylko świadomość doświadczania tych czynności,stanąłem zobaczyłem i zacząłem zmieniać tu i teraz nie myśląc o tym co było i co będzie,wszystko tworzyło się samo ja tylko ingerowałem w te mechanizmy zmieniając je w jednej chwili,nie wiem jak to działa ale działa Smile

Z tego wszystkiego zaczęły mi się wszystkie słowa jak i sposób myślenia łączyć w bardziej kreatywny sposób ,sam nie wiedziałem że mogę tak myśleć,byłem tym faktem zdziwiony,rzuciłem nałóg palenia który trwał lata,alkoholu pozbyłem się wcześniej, nie za bardzo miałem kontakt z kobietami:-) ,znalazłem fantastyczną dziewczynę,uważa mnie za mądrego faceta. A do prowadziła do tego jedna reakcja,zmiany tego co dzieje się w tej chwili, nie pójściem z falą ,ale płynną zmianą. Dystans do siebie pomógł mi w tym wszystkim zacząłem rozumieć że jestem całością,życiem, nie egoistycznym albo samotnym bytem. Myślałem że nauka jest trudna ,że trzeba wkuwać, zacząłem tylko czytać i rozumieć więcej już nie było mi potrzebne, Wszystko kryje się w prostocie tylko my to komplikujemy,sprawia nam to chyba frajdę.Fallen znakomity tekst,Matisek jak zawsze bardziej po ziemi,ale razem dopiero tworzycie zajebisty umysł.A dobro i zło istnieją, nie ma co się okłamywać bo to nie jest iluzja,te cechy są wszędzie w naszej rzeczywistości, odwieczna walka,ale zarazem coś co nie może żyć bez siebie.Idźmy do przodu nie stoimy w miejscu,nie zastanawiajmy się tylko działajmy,bo warto:-)

Post został pochwalony 1 raz

	Cytat:
	zacząłem zmieniać tu i teraz nie myśląc o tym co było i co będzie,wszystko tworzyło się samo ja tylko ingerowałem w te mechanizmy zmieniając je w jednej chwili,nie wiem jak to działa ale działa (...) A dobro i zło istnieją, nie ma co się okłamywać bo to nie jest iluzja

Masz rację, dlatego ja zacząłem szukać dobrej drogi z obawy, że swoją wolną wolą mogę to wszystko zepsuć wybierając zło, które sprawi, że ucieknę od życia chcąc przeżywać po swojemu. Dlaczego Fallen odrzucą idee dobra i zła? Żeby czuć większy spokój?
JA wcale nie odrzuciłem idei tu i teraz, a jedynie jej skrajność, jaką wg. mnie wykazuje felek komplikując nie potrzebnie całą wiedzę i ulegając jakimś olśnieniom. Czy to jest potrzebne?

Wcale nie uważam, że Fallen idzie złą drogą, mam wrażenie, że w ogóle nie idzie jakoby pełne wykorzystanie tej idei pozwala mu całkowicie porzucić swoje pragnienia - bo nie są obecnie odczuwalne - to jest odkładanie na potem co daje mu obecny spokój, odrzuca myśli które mu mogą cicho podpowiadać, że musi coś z tym zrobić bo faktycznie tworzą one napięcie.
Więc czy bycie tu i teraz daję gwarancje, że sprawy potoczą się same? Wierzę, że tak - turbo jesteś tego przykładem, że zdrowo wykorzystane tu i teraz jest prawidłowe jeśli działamy odpowiednio - ale jeśli ktoś za bardzo się skupia na byciu tu i teraz, ciągle pogłębia wiedzę upewniającą go w tym i ceni sobie spokój pozbawiony napięć to przecież taka osoba będzie miała mechaniczną potrzebę unikania niekomfortowych sytuacji związanych ze zdobyciem wartości jak np. miłości, bo taka osoba raczej nie odczuje spokoju, kiedy umówi się na randkę, będzie zbyt podekscytowany, a jeśli będzie spokojnym obserwatorem tu i teraz to nie będzie się trudził, żeby jej zaimponować tylko tu i teraz będzie oczekiwał, aż dziewczyna sama go poderwie, tak długo aż sobie pójdzie - i co wtedy? Trudniej będzie to stłumić bo tu i teraz będziesz czuł, że postąpiłeś biernie Razz

	Cytat:
	Idźmy do przodu nie stoimy w miejscu,nie zastanawiajmy się tylko działajmy,bo warto:-)

Zgadza się Wink

Bycie Tu i teraz w tym pomaga, ale czy pogłębianie wiedzy o tu i teraz i stałe wyszukiwanie spokoju bez napięć również? Błędem w tej ideologii jest łączenie tych kwestii, a w wiedzy jaką przekazuje Fallen zauważam właśnie tą zbieżność, a to może komuś zaszkodzić.

Źródłem tej wiedzy przebudzenia jest Incestus, szanuję Fallena za to, że pogłębia wiedzę i chcę ją przekazywać, ja jej całkowicie nie neguję bo widzę, że jest bardzo podobna do kierunku w którym ja idę, chcę tylko trochę sprowadzić go na ziemie, żeby to było bardziej wartościowe, niż tylko próżne. Ów Incestus również cenił pewnie sobie spokój bycia tu i teraz, a teraz jest uzależniony od alkoholu bo podobno mu to zwisa, do tego odurza nieletnich silnymi lekami psychotropowymi na zlocie jego forum bo to "zabawne". Myślę, że prawdę poznaję się po owocach, prawda nigdy nie wydaję złych owoców. Jeśli ktoś posiada prawde to dlaczego miałby ją wykorzystywać źle? Trzeba to w takim razie skorelować Wink

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Pią 14:39, 21 Kwi 2017, w całości zmieniany 2 razy

Mam bardzo duży szacunek do Fallena,i zawsze chętnie go posłucham. Ale w tym wypadku bliżej mi do ciebie po tym co teraz napisałeś, bardzo mądrze to ująłeś.Masz rację prawda nie powinna wydawać złych owoców,bo by nią nie była, jakaś wartość musi istnieć.A jeżeli z Incestus tak się dzieje ,to jest jedna z największych iluzji, to wolę szukać innej drogi.Spokój jest podstawą,jeżeli się go osiągnie wewnętrznie można zacząć działać Smile

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez turbo dnia Pią 20:12, 21 Kwi 2017, w całości zmieniany 1 raz

Nie będę odpisywał na wszystkie pytania bo mielą ciągle ten sam temat.
W poprzednim poście już wyczerpałem temat ze swojej strony. Wyjaśnię tylko nieścisłości, które wynikają z Twojego nieuważnego czytania.
Nie jestem w jakimś permanentnym stanie bez napięć i bez negatywnych emocji. Nie napisałem nigdzie, że nie odczuwam żadnych potrzeb, tylko że te potrzeby są w moim odczuciu mniejsze. Łatwiej o spokój, ale nie jest on niczym nieuwarunkowany.
Gdybym tak się czuł to sam bym się podejrzewał o jakieś ewidentne wyparcie, bo jeszcze pół roku temu byłem na drodze do nerwic, zaburzeń psychicznych, być może i chorób.
Teraz ciężko mi już powiązać obecny stan do tamtego czasu. Ale no jak pisałem wielokrotnie, nie da się dokładnie określić jaki wpływ na Ciebie miały poszczególne doświadczenia, zmiana warunków itd.
Takie myślenie, że to wszystko kwestia "oświecenia" prowokuje właśnie do uważania tego za jakąś świętą wiedzę. Po doświadczeniu olśnienia jakiś czas jeszcze miałem lekką spinę o to czy jestem "przebudzony", ale z czasem zauważyłem bezsens takich kmin i uświadomiłem sobie takie oczywistości jak to, że mnóstwo ludzi ma jakieś swoje olśnienia, dają one różną wiedzę i nie masz też dużego wglądu jaka to konkretna wiedza, jakie jej ujęcie. Że takie kminy to tylko śmieć w głowie, który opóźnia rozwój.

To, że mało u mnie działania wynika bardziej z tego z jakiego punktu musiałem wyjść, a nie samej filozofii czy "oświecenia". No na pewno nie postępuję wzorowo i toczę w głowie jeszcze jakieś zbędne rzeczy, ale to by było wręcz zabawne jakbym się o to irytował. Ja jestem bardzo wdzięczny już za to co zaszło i akceptuje obecne tempo zmian.

Źródłem wiedzy o buddyjskim przebudzeniu nie jest Incestus tylko buddyści. To bardzo stara wiedza. Incestus poznał temat na forum bezlitosnej prawdy (które już nie istnieje), które pokazał mu znajomy. Mogłem równie dobrze też stamtąd się dowiedzieć, what ever.
Tych pomówień sobie oszczędź. Potrzeba trochę faktów, żeby uznać kogoś za alkoholika. U Ciebie od początku widać to bazowanie na paru info i dopowiadanie sobie przy każdej okazji, żeby utwierdzić się w swojej racji. Twój nawyk, który utrudnia merytoryczną dyskusję.

Tłumaczyłem, że mamy inne drogi z Incestusem, inaczej ta wiedza na nas wpływa. To wynika z innej osobowości, innego etapu życiowego. Ja przede wszystkim od początku staram się być uważny wobec mojego myślenia, a wręcz ta uważność na myślenie to mój nawyk, wynikły myślę z perfekcjonizmu i dużego samokrytycyzmu.

Z tym Tu i Teraz to już całkiem nie porozumienie. Sam niejednokrotnie ludzi przestrzegałem, przed takim pojmowaniem Tu i Teraz. Nie wiem czemu odniosłeś wrażenie, że chodzi mi o wyparcie przeszłości i przyszłości.
Mi tu chodzi o uważność, a ona nie blokuje planowania albo wyciągania nauki z przeszłości. Tu i Teraz w odniesieniu do emocji prowadzi do bycia z tą emocją a nie wypierania jej czy uciekania od niej. To już nie jest kwestia sensowności "oświecenia". Skuteczność uważności w poprawie codziennego życia jest potwierdzona mnóstwem badań i też samo to, że zachód zdecydował się sprowadzić ją ze wschodu na szeroką skalę, mówi samo za siebie.
Nie chodzi o to, że świadomość emocji ma być sposobem na radzenie sobie z nimi. Ale żeby od nich nie uciekać, bo wróci z podwójną siłą. Uciekając od emocji, jest większa szansa, że nie zauważymy, że jakaś potrzeba woła.

Nie sądzę, że odrzucam jakiekolwiek myśli. Nie mam po prostu takiego przywiązania do myślenia i do "tego, który myśli". Z tego punktu spokoju człowiek uczy się ile jego myślenia to zbędne werbalizowanie tego co już wie, krytyka, ucieczka przed emocjami, samozachwyt itd.
To nie jest tak, że myśli, które mi przychodzą potwierdzają tylko optymistyczną perspektywę. Zdecydowanie nie. Ja mam duży samokrytycyzm i nie uciekam od perspektyw korygujących. Dzięki temu także, mam już za sobą wczucie się w sytuację, że to całe "przebudzenie" to bujda, co z tego wynika itd.
Jeśli blokowałbym jakieś myśli to raczej przy decyzji o wyłączeniu dialogu, pojawiało by się napięcie. A to się nie dzieje. Kiedyś zrobiłem sobie podejście medytacyjne, w którym to chciałem tak się na siłę wczuć w jakąś "pustkę". Każda myśl, była wrogiem bo oddalała mnie od celu. Uczucie irytacji z powodu tego utrudniania się nasilało. Po tym podejściu przez jakiś kwadrans pierwszy raz od dawna odczuwałem jakiś podział i walkę.
Więc to była sytuacja gdzie chciałem postąpić "inaczej niż umysł". Taki wyjątek. Kiedy chce się skupić na Tu i Teraz, to odczuwam, że jest to niejako decyzja całego organizmu, a nie jakiegoś "Ja". Myślę, że na podobnej zasadzie mnisi potrafią medytować całe dni. Bo kiedy oni chcą się skupić na medytacji, to cała wola skupia się na tym.
Ale ja to robię tylko dla testu czy jakieś myśli nie dobijają się do głowy. Zwykle po prostu jest poczucie, że w tym momencie myślenie jest zbędne i możesz być Tu i Teraz. Ale no nie jest Tu i Teraz tak często i trwale, żeby np. uznać się za osobę w pełni uważną. Mam wyćwiczoną uważność do wewnątrz, że tak powiem. Zewnątrz już mniej. A typowo medytować nie medytuję bo nie czuję potrzeby. Wystarcza mi to co wyciągam z codziennej uważności.

A o prostotę i mi chodzi. Wręcz cały czas upraszczam. Ale to co pisałeś o potrzebach, uważam jest nie tyle uproszczeniem co nie zrozumieniem mechanizmu. Zgodziłeś się, że potrzeby są wyuczone przez kulturę. To czemu sądzisz, że to jest takie sztywne? Że jak raz nam kultura wgra "program" to on jest nie do zmiany? To by było naiwne myślenie. Osobowość ludzka cały czas ulega zmianie.
Generalnie chodzi o to, że te przekonania kulturowe mają takie silne odbicie na nas bo są oparte na paradygmacie wolnej woli, wartości człowieka w zależności od jego czynów. Kultura wpoiła lęk, że jak nie będziesz miał tego czy tamtego, to będziesz gorszy.
W momencie "przebudzenia" człowiek podważa ten paradygmat, bo widzi, że nie ma jego samego. Że wszystko co do tej pory oznaczył jako lepsze, jest neutralne, a zrobił to po to, żeby przed samym sobą mieć się za wartościową osobę.
Każdy jest równy. Ludzie są różni pod względem światopoglądu, statusu społecznego, majątku, doświadczeń, wiedzy itd. ale na fundamentalnym poziomie równi. Tacy sami wręcz.
Jeśli w głębi jesteś przekonany, że Ty jesteś ten lepszy to podtrzymujesz na wysokim poziomie narcystyczne potrzeby jak np. potrzebę uznania. Po co chcesz być uznany? Żeby udowodnić ludziom jaki jesteś wspaniały.
Kiedy ja jeszcze przed "oświeceniem" wyobrażałem sobie skrajność jak siebie jako żebraka to ta wizja mnie przerażała i pojawiała się myśl "Przecież ludzie wtedy nie dowiedzą się, że istnieje taki ambitny człowiek jak ja". Teraz od tej wizji odstręcza mnie myśl o niezapewnieniu sobie bezpieczeństwa, skróceniu sobie życia, samotności itp. I to jest głos zdrowych motywacji. Zdroworozsądkowych. Ale jakieś uznanie mi już wisi.

Póki człowiek ma taką silną potrzebę uznania to nie będzie widział, że to wymysł i że jest to niepotrzebne. Będzie nawet racjonalizował, że to nie potrzeba ego, tylko ID, jego nieodłączna natura itd. Nie jesteś pierwszym człowiekiem, którego znam i który mówi, że to są potrzeby ID.

Co do wyparcia to przytoczę co pisałem:

Cytat:

Bardzo istotne jest też to, że tu chodzi też po prostu o to czy w coś wierzymy. Błędem jest myślenie, że wyparcie to przyjęcie myślenia nie zgodnego z realiami rzeczywistości. Błędem, bo wszystko jest interpretacją. Wyparcie to można powiedzieć wmówienie swojej świadomości, że czegoś nie potrzebujemy, nie wpływa to na naszą wartość, jednocześnie będąc na głębszym poziomie przekonanym o czymś przeciwnym. Wtedy się oszukujemy, wtedy dochodzą dodatkowe mechanizmy obronne przed bronieniem tego przekonania itd. i pogłębiamy swoje cierpienie.
Tych głębokich przekonań nie zmieni żadne myślenie, czy przyjmowanie filozofii. To jest poza kontrolą. Może to zmienić tylko czas. Uważna obserwacja rzeczywistości z szerszej perspektywy.

Tak jak pisałem. Zauważ, że w tym podejściu nie daję sobie pola do kontroli tych przekonań a tym samym emocji. Jeśli taka zmiana ma zajść to ona sama zajdzie, nic nie trzeba z tym robić. Albo nie zajdzie, jak ma nie zajść. Do tego czasu zostaje Ci albo podążanie za tymi potrzebami, albo akceptacja, że na dany moment ich nie spełniasz.
Nie chodzi mi tu o potrzebę miłości, tylko o właśnie takie potrzeby uznania, dumy, szacunku czy racji.

Z tym dobrem i złem, chodzi o to, że raz na zawsze rozpoznajesz, że to Twoje własne zdanie a nie widzenie rzeczywistości taką jaką jest. Nie chodzi o całkowite odrzucanie oceniania, tak się zresztą nie da. W hipotetycznej sytuacji całkowitego odrzucenia wartościowania nie robiłbym nic, bo każda motywacja opiera się o to wartościowanie. Nie napisałbym też tego posta, bo to już jakieś wartościowanie. Że lepiej napisać niż nie. Tylko już nie oszukujesz się, że to jakieś obiektywne widzenie rzeczywistości. Nie spinasz się o to.
Z pewnością taka filozofia nie jest do zastosowania masowego. Jeśli np. ludzie uznali by, że ich ocena dobra/zła jest tylko ich, to nie mieliby takiej motywacji do naprawy świata. Ludzie muszą myśleć, że jest źle. Muszą myśleć, że coś im samym do pełności potrzebne. To bardzo silna motywacja do rozwoju.

Więc można powiedzieć, że uważnie ucząc się żyć bez tej iluzji, osoba dąży do pozostawienia zdrowych motywacji. Nie komplikuje sobie niepotrzebnie życia i siebie. Umysł staje się pomocą a nie wrogiem. Nie mając już w głowie tyle zbędnego poplątania jest też bardzo duże pole dla Tu i Teraz.

Post został pochwalony 0 razy

Uchwycę się paru zdań, żebyś zrozumiał, że nie wypieram się Twojej teorii i pozytywnym wpływie bycia tu i teraz, ale niepotrzebnych założeń, które są śmieciem i mogą toksycznie doprowadzić do wyparcia się siebie. Co do pomówień o Incestusie wymieniłem dwa jego grzechy, które niestety są faktem, a to znaczy dużo, nawet jeśli Ci się nie wydaję. Niech będzie chociaż przykładem, że tą wiedzę można wykorzystać źle. Nikt nie chce iść złą drogą, to że do tego się doprowadzili nie było ich świadomym wyborem, jedynie konsekwencją. Bo przecież skoro ta idea tak skomplikowanie przedstawia iluzje i pozwala poczuć się wolnym to dlaczego nie zmienia ludzi w maksymalnie produktywnych - jaki masz dowód że to olśnienie, które przeżyłeś jako postęp nie dało Ci podstaw, żeby stać w miejscu? Ja cały czas o tym piszę.

	Cytat:
	Więc można powiedzieć, że uważnie ucząc się żyć bez tej iluzji, osoba dąży do pozostawienia zdrowych motywacji. Nie komplikuje sobie niepotrzebnie życia i siebie. Umysł staje się pomocą a nie wrogiem. Nie mając już w głowie tyle zbędnego poplątania jest też bardzo duże pole dla Tu i Teraz.

To jest słuszny wniosek zgodzę się bo skupia się na zdrowym tu i teraz. Mówisz, że ja upraszczam, a ja Ci mówię, że nie trzeba tego komplikować, żeby ten mechanizm wyuczyć i zainstalować w swojej rzeczywistości tak, aby był całkowicie skuteczny. Takie komplikowanie dodaje do tego założenia co do których nie masz żadnej pewności a traktujesz jako coś kompletnego, a może być błędne i tworzyć szkodliwe przekonania.

	Cytat:
	Nie napisałem nigdzie, że nie odczuwam żadnych potrzeb, tylko że te potrzeby są w moim odczuciu mniejsze

No dobra, napisz mi teraz - żyjąc tu i teraz, jakie podjąłeś działania w ostatnim kwartale, żeby je zrealizować - oprócz pogłębiania wiedzy jak się z nimi obchodzić?

	Cytat:
	z czasem zauważyłem bezsens takich kmin i uświadomiłem sobie takie oczywistości jak to, że mnóstwo ludzi ma jakieś swoje olśnienia, dają one różną wiedzę i nie masz też dużego wglądu jaka to konkretna wiedza, jakie jej ujęcie. Że takie kminy to tylko śmieć w głowie, który opóźnia rozwój.

W końcu to przyznałeś, czyli gwiazda zgasła Smile

A pamiętasz jeszcze pół roku temu tak dobitnie broniłeś tego przebudzenia jak by zmieniło Twoją osobowość. Zgadza się opóźnia to nie potrzebnie rozwój bo przemija, jest zwykłym bezwartościowym impulsem, wartościowe jest to co z niego wyciągniesz, póki co rozumiem, że nie jest to tak skrajne jak przedstawiałeś wcześniej Wink

I dobrze. Teraz trzeba szlifować wiedzę i pozbyć się niepotrzebnych wniosków, które się zainstalowały przy nadmiernym uniesieniu.

	Cytat:
	To, że mało u mnie działania wynika bardziej z tego z jakiego punktu musiałem wyjść, a nie samej filozofii czy "oświecenia". .

Fallen ja Cię doskonale rozumiem, ale nie możesz w ten sposób zaprzeczyć, że to przebudzenie trzyma Cie w miejscu. Miałeś sytuacje jaką miałeś, a teraz doznałeś olśnienia, bardziej rozumiesz rzeczywistość i lepiej się żyję, ale czy to nie jest tak, że tylko tyle Ci się udało osiągnąć? Wg. mnie kłamstwem jest każda prawda, która sprawia, że stoimy w miejscu, a wydaję nam się, że zrobiliśmy krok naprzód. Wierzę, że Twoja wiedza nie jest skrajna i w przyszłości pomoże Ci ruszyć z miejsca, ale musisz uważać na pułapki jakie Ci to podkłada, m.in to nadmierne analizowanie. Może to jest Twoja pasja, ale wg. mnie w połączeniu z tymi założenia czyni bierność, której się wypierasz.

	Cytat:
	W momencie "przebudzenia" człowiek podważa ten paradygmat, bo widzi, że nie ma jego samego. Że wszystko co do tej pory oznaczył jako lepsze, jest neutralne, a zrobił to po to, żeby przed samym sobą mieć się za wartościową osobę.

Wiem, że chodzi tu o gre wewnętrzną, że warto zrozumieć, że się tego nie potrzebuję, ale to nie rozwiązuje faktu, że pewne rzeczy potrzebujesz w życiu społecznym i warto mieć tego świadomość, bo jeśli odrzucisz to całkiem to zapomnisz o ważnych kwestiach, że te "potrzeby" to nie tylko ładny ubiór czy dobry samochód, ale też umiejętności interpersonalne i obycie. Ale no tak, zapomniałem, że jesteś introwertykiem, lepiej sprawe postawić jasno - tylko po co potem się rozczarowywać w życiu, kiedy będziesz tracił okazję?

	Cytat:
	potrzeby jak np. potrzebę uznania. Po co chcesz być uznany? Żeby udowodnić ludziom jaki jesteś wspaniały.

Znowu stawiasz swoje wnioski jako oczywistość.
Człowiek chce być uznawany dla własnej przyjemności przez stymulowania sobie podwzgórza w mózgu, a jest to bardzo silna przyjemność bo wiąże się z innymi troskami, jak bycie kochanym i akceptowanym - jest to kłamstwo i można się w nie uwikłać, ale prawidłowo zaspokojona troska nie doprowadzi do narcyzmu. Doprowadzi tylko w przypadku gdy miłość albo akceptacja nie zostały zaspokojone przez długi czas.

	Cytat:
	Nie chodzi mi tu o potrzebę miłości, tylko o właśnie takie potrzeby uznania, dumy, szacunku czy racji.

Dalej wszystko oceniasz na swój sposób.
Potrzeba szacunku, miłości, dumy, uznania..itd to jedna karta. Wszystko musi być zaspokajane, ale żadna z tych form nie może osiągnąć wartości skrajnej. Musi być harmonia, jeśli jedna jest zaburzona to któraś może wskoczyć na skrajny poziom albo zostanie wyparta, dlatego tak warto skupiać się na świadomości ich istnienia jako drugi krok po odrzuceniu programu narzuconego przez kulture.
Tylko natychmiast trzeba zadać sobie pytanie, co z tym zrobić? Inaczej będziesz bierny.

	Cytat:
	Z tym dobrem i złem, chodzi o to, że raz na zawsze rozpoznajesz, że to Twoje własne zdanie a nie widzenie rzeczywistości taką jaką jest. (...) Jeśli np. ludzie uznali by, że ich ocena dobra/zła jest tylko ich, to nie mieliby takiej motywacji do naprawy świata.

Chodziło mi o dobre i złe decyzje, które mają przynieść pożądane skutki, a zostawiają syf. Wartość tego można ocenić dopiero po jakimś czasie, na obecny moment można polegać tylko na autorytetach i wiedzy już zdobytej ad tego co jest dobre, a co nie.
Ludzie uznali już, że ich ocena dobra/zła jest tylko ich, dlatego na świecie są wojny i panuje syf.

Podsumowując ok, teraz Twoja wiedza jest pewniejsza, ale wnioski które stawiałeś we wcześniejszych postach są wg. mnie nie potrzebne, prowadzą do trudnych refleksji, które mogą sprawić, że osoba stanie się bierna. Zakładam, że niestety będzie chciała do tego w ten sposób dążyć bo tak jest łatwiej, ale od siebie nie uciekniemy. Myślę, że wystarczy sama uważność bycia tu i teraz, świadomość tego, że po za społecznym JA istnieje jeszcze nasze własne prawdziwe JA, pokochać te prawdziwe, nawiazać z nim umowe i zacząć rozwijać to społeczne JA, wzbogacać jego życiorys, wizytówke, doświadczenie, aż w końcu któraś okazja będzie kolejną cegiełką, żeby zbudować sobie przyszłość opartą na prawdziwych potrzebach, ażebyś nie był np. samotny, albo... ahh chyba nie ma nic gorszego XD

Pozdrawiam.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Sob 5:04, 22 Kwi 2017, w całości zmieniany 6 razy

	Cytat:
	Co do pomówień o Incestusie wymieniłem dwa jego grzechy, które niestety są faktem, a to znaczy dużo, nawet jeśli Ci się nie wydaję.

Nie wiem jakie źródło tych "faktów" sobie znalazłeś. Na tym zjeździe nawet nie byłeś. Takie oczernianie dla poparcia swoich tez jest już przesadą.

	Cytat:
	W końcu to przyznałeś, czyli gwiazda zgasła

Czy ja wiem. Po prostu przestało mnie to obchodzić. Oświecenie to koncept. Obiektywnie nie istnieje, tak samo jak oświecony. Był czas, że broniłem. Ciężko się dziwić w sytuacji, w której starasz się przez rok obsesyjnie coś ogarnąć, a później ni stąd ni zowąd Ci się udaje. Odruch bronienia osłabł też myślę z powodu zauważenia wyższościowego nastawienia jakie się z tym wiązało.
Moja osobowość po tym olśnieniu a teraz to całkowicie co innego, na korzyść teraźniejszości. W tamtym czasie w jakimś stopniu dotykał mnie jeszcze problem myśli natrętnych np.
Miałem wrażenie, że zmiana zachodzi z dnia na dzień i dzisiaj też tak uważam. Kiedyś totalnie stałem w miejscu, bo nie było żadnej nauki na błędach, jedno wielkie błędne koło. A teraz duża elastyczność. Ale nie wiem czy mogę temu wszystko zawdzięczać.

	Cytat:
	Człowiek chce być uznawany dla własnej przyjemności przez stymulowania sobie podwzgórza w mózgu

Ta stymulacja nie dzieje się bez powodu. Wierzysz w to, że jest w tym wyższa wartość i tylko dzięki tej wierze ma to takie intensywne działanie.
Nie uznasz, że takie potrzeby są wymysłami, bo wierzysz w paradygmat kulturowy. Jak uznajesz, że całkowicie odrzuciłeś program kulturowy to brzmisz niewiele mniej śmiesznie od ludzi, którzy mówią, że odrzucili ego. Jak ktoś ma tzw. własne myślenie, to nie znaczy, że odrzucił program. To nie o to chodzi. Ja nie uważam, że to odrzuciłem.
Nie uznasz zupełnie szczerze, że każdy jest równy dopóki wierzysz w wolną wolę. To paradoks. Tak samo nie zdewaluujesz dumy.
Ja uważam, że jest możliwość, że nie potrafisz zobaczyć takich potrzeb jako wymysłów, bo wierzysz w ich głębszy sens. Tylko powierzchownie masz to za kłamstwo. Ja sobie biorę do siebie co tu piszesz, staram się ująć perspektywę, z której patrzysz, dopuścić fakt, że moje założenia są błędne. Mam spory samokrytycyzm, który przez olśnienie został wzmocniony. Pytanie, czy Ty w ogóle próbujesz wziąć swoje założenia za błędne.

Post został pochwalony 0 razy

Nie wiem co masz na myśli odnośnie możliwości błędu moich założeń, napisałem Ci np. o stymulacji podwzgórza przez uznanie i wyjaśniłem mechanizm, a Ty mi odpisałeś to samo tylko swoimi słowami. Wcześniej stawiłeś błędny wniosek i nadal w nim trwasz. Wcale nie narzuca nam tego kultura, to wynika z naszych potrzeb bycia akceptowanym, kochanym i lubianym - to jest ta wyższa wartość, iluzję, jaką daje uznanie. Wynika to z zaniedbania tych potrzeb i jest znanym w psychologii mechanizmem obronnym Razz

Co do incestusa swoje zdanie wyraziłem, nie zarzucaj Ty mi pomówień, bo sam przyznałeś kiedyś, że to prawda Wink

Nie o nim ten temat jednak jest, warto jednak, żeby ludzie ten szczegół znali.

Co do trosk, kultura obrała po prostu skórkę na te potrzeby, nie musisz w nie wierzyć, ale one są i jeśli jesteś jednostką społeczną i chcesz je realizować to musisz się w jakiś sposób zmieścić w szeregi inaczej albo się ich wyprzesz, albo będziesz je realizował po swojemu z pewnym zaburzeniem. Uważam, że warto dojrzewać społecznie i nie alienować się całkowicie, bo kiedy rozbijasz cały schemat, postrzegasz go jako iluzje, wyodrębniasz maksymalnie swoją indywidualność to w jakiś sposób jeśli o społeczne kwestie nie zadbasz to stopniowo będą zanikać. Z początku będzie wydawało Ci się to korzystne. Ale nie poradzisz sobie sam, to będzie próżne i podłe życie.
Stąd tak bardzo chciałem skupić uwagę na tym, jakie działania podjąłeś w życiu odkąd poznałeś tą idee, czy na 100% nie utrzymało Cie w bierności. Napisałeś, że dało Ci elastyczność, zakładam, że w końcu będziesz chciał to ustabilizować pod własne postrzeganie. Jeśli będzie to cechować bierność to będzie oznaczać wykolejenie. Zastanowiłem się trochę i wziąłem pod uwagę, że to może być faktycznie cecha Twojej osobowości, ale nie wiem co mam na ten temat myśleć, kiedy stawiasz bardzo twarde wnioski pod siebie i widzę, że mogą być błędne albo szkodliwe. Pozostawiam to każdemu do indywidualnej refleksji Wink

	Cytat:
	W tym wszystkim chodzi po prostu o praktyczny balans. Złoty środek. Taki, który pozwoli Ci się skutecznie rozwijać, ale w którym nie będziesz trzymał się niekonstruktywnych motywacji wynikających z np. nadintepretacji tego czym jest "Ja" i przypisywania zbyt dużej wartości sferom, które się z tym wiążą.

Cytując jedną z Twoich pierwszych wiadomości w tym temacie, przypomnę, że tok rozumowania dla praktycznej osoby jest dobry, ale ten złoty środek jest trudny do zaznaczenia i myślę, że tylko całościowe rozbicie iluzji pomaga osiągnąć wymagany stan, a jest to złe i prowadzi do tego co wyżej napisałem. Szczególnie kiedy nasuwałeś tutaj wnioski o iluzji "Ja" itp. Wierzę, że się da znaleźć ten balans i w swojej wypowiedzi Cie na niego naprowadzam, bo mam poczucie, że wymyśliłeś go, ale jeszcze nie znalazłeś, widzę to właśnie po tych założeniach, które próbują dzielić je na te narzucone i te nie.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Sob 14:34, 22 Kwi 2017, w całości zmieniany 10 razy

	Cytat:
	Co do incestusa swoje zdanie wyraziłem, nie zarzucaj Ty mi pomówień, bo sam przyznałeś kiedyś, że to prawda

Nie użyłem na pewno takich słów. Zastanów się jeszcze raz nad tym co piszesz. Jak pisałem, do uznania kogoś za alkoholika trochę potrzeba.

	Cytat:
	Wcale nie narzuca nam tego kultura, to wynika z naszych potrzeb bycia akceptowanym, kochanym i lubianym - to jest ta wyższa wartość, iluzję, jaką daje uznanie.

Przedstawiłem Ci jakąś perspektywę. Perspektywę, w której nie widzisz, że te potrzeby nie są takie sztywne, bo nie podważyłeś paradygmatu kulturowego, wolnej woli, iluzji dobra/zła. Według tego spojrzenia, po prostu tego nie zobaczysz. Uważam, że nie możesz tego całkowicie wykluczyć, była by to z lekka ignorancja. Żadna ucieczka w hedonizm, zaniedbywanie potrzeb, obserwacja emocji, nie doprowadzi do takiego widzenia.
Myślę, że powinieneś stwierdzić, że nie wiesz tego na 100%. Że nie wiesz, co jest do oduczenia a co można tylko wypierać. Ale wybierasz opcję pewniejszą, bezpieczniejszą. Z takim wnioskiem bym się zgodził.
Choć ja sam nie uważam tego za jakieś ryzyko. Tłumaczyłem, że nie daję sobie opcji zmieniania potrzeb. Że jak ma się to dziać to dzieje się samo.
Ale zgadzam się, że łatwo coś źle tutaj zrozumieć, przeinaczyć. A jakiego "Ja" dotyczy iluzja, nie da się właściwie celnie przekazać. Bez doświadczenia ta filozofia jest pusta.

	Cytat:
	Stąd tak bardzo chciałem skupić uwagę na tym, jakie działania podjąłeś w życiu odkąd poznałeś tą idee, czy na 100% nie utrzymało Cie w bierności. Napisałeś, że dało Ci elastyczność, zakładam, że w końcu będziesz chciał to ustabilizować pod własne postrzeganie.

Jeśli mam oceniać moją bierność to zdecydowanie jestem mniej bierny, ale ciągle nad tym pracuje. Nie będę tutaj opisywał mojego życia. Co do elastyczności, to nie chodziło mi o elastyczność potrzeb ani filozofii, tylko zachowań. Kiedy uznajesz jakiś odruch za nieoptymalny dla Twoich dążeń to go zmieniasz po prostu. Reinterpretacji, przynajmniej u mnie, uległo słowo "nawyk" bo widać, że jeśli nie masz przywiązania do swoich zachowań i za zmianą nie przemawia żadne "nie", to potrafi się to zmienić od razu. To całkowite przeciwieństwo mojej osobowości z przeszłości, bo byłem typowym neurotykiem, który nie uczy się na błędach.

Co do Twoich efektów wiary i harmonii. Nie bierzesz pewnie w ogóle pod uwagę, że to widzenie harmonii i zapełniania wszystkich potrzeb, może być efektem nastawienia. Trochę mi się ta utopijna wizja wydaje bo potrzeb jest dużo, nie wszystkie widzimy i potrafimy nazwać, a tym bardziej ciężko o sytuację, żeby wszystkie były realizowane po równo. Miałeś wcześniej okres hedonizmu. To co robi wiara katolicka to też strukturalizacja życia. Może tego właśnie potrzebowałeś. Dlatego odczułeś zmianę no i nastawiłeś się na widzenie zmiany. Ja też mam w jakimś stopniu poczucie bycia prowadzonym ku zmianie, ale mam co do niego krytycyzm.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Fallen Leaf dnia Sob 18:47, 22 Kwi 2017, w całości zmieniany 1 raz

Nie wiem czemu ma być sztywne, jeśli tkwisz w płytkich poglądach, które narzuciła Ci kultura, żeby spełnić wymagania to pewnie tak, wygodnie się tego wyzbyć gdy sobie to uświadomisz, mi to po prostu minęło z wiekiem, zacząłem patrzeć dojrzalej i nie potrzebowałem olśnień, więc tu kwestia tego Twojego impulsu o którym pisałem, który sobie nadinterpretowałeś pod jakieś wyjątkowe zmiany, które może przygasiły Twoją neurotyczną osobowość.. nie jest to wg. mnie w żadna niesamowita zmiana, bo nie każdy jest neurotykiem, ja nie jestem, więc uważam tu za duże nadużycie w operowaniu określeniem iluzji, stawianiu skrajnych wniosków, a potem, żeby uniknąć skrajności wycofaniu się w jakiś balans, którego jeszcze nie pojąłeś. Tak się składa, że mało kto to pojmuje, dlatego trzeba wiedzieć co jest dobre, a co jest złe. Jeśli podważasz paradygmat kulturowy to znika problem intelektualny, ale nie emocjonalny - Ty sobie musiałeś wkręcić jakąś zmiane przez neurotyczną osobowość - Wtedy musisz znaleźć więc inny sposób na swoje troski, lecz może być on bardziej zły, jeśli nie wiesz jak postępować. Warto działać w tym z innymi ludźmi, którym można zaufać i ich życie nie wydało złych owoców - wiadomo też można się w tym pomylić, grunt, żeby nigdy nie popadać w pyche, ani wyparcie - wtedy mamy elastyczność w naszym poczuciu. Zależy to głównie od tego jak o siebie dbamy, a nie myślimy - na tym drugim można się przejechać, wszystko w swoim czasie nic od razu.

	Cytat:
	To co robi wiara katolicka to też strukturalizacja życia. Może tego właśnie potrzebowałeś. Dlatego odczułeś zmianę no i nastawiłeś się na widzenie zmiany.

Strukturalizacja może być dobra i zła.
Jak byś jeszcze tego nie zauważył, to ja zawsze muszę mieć pewność i widzieć owoce pracy, zanim będę czegoś pewny.
Różnica jest taka, że nie każdy żyję w introwertycznej iluzji, nie którzy są otwarci na świat i wykorzystując rozum potrafią zauważyć co jakie efekty osiągnęła ich praca, a nie tylko w wewnętrznej grze bo ona bywa złudna. Uważam, że ta strukturalizacja musi być inaczej się gubimy, powinno się to właśnie opierać na dobrych wyborach, potrzeb wcale nie jest dużo, wystarczy po prostu się z nimi pogodzić i stawać lepszym wybierając nowe ścieżki zauważając postęp albo nie, to wcale nie jest łatwa droga, jest cholernie ciężka, ale łatwiej nazwać coś iluzją i to zignorować, niż się bliżej zastanowić i nie oceniać tego swoim wąskim pasmem idąc na łatwiznę.

	Cytat:
	Nie bierzesz pewnie w ogóle pod uwagę, że to widzenie harmonii i zapełniania wszystkich potrzeb, może być efektem nastawienia

Mam wrażenie, że taki mechanizm występuję u Ciebie po "przebudzeniu", w moim przypadku to jest głębszy stan ducha, tego się nie czuję ot tak, dlatego trzeba na to ciężko pracować, czasem bywa trudno, bo nie pozwala to czuć się tak po prostu dobrze, kiedy np. nie masz nic..
Zauważasz to dopiero potem, kiedy zdobędziesz w życiu pewne wartości i przyznasz sobie, że tak - ta droga była właściwa, bo nic nie działa na mnie destruktywnie, a to co mam jest wystarczające.
Ale widzę, że do takiego stanu alfa jest mi i tak jeszcze daleko, nauczyłem się, że iluzją jest kiedy taki stan zaczynasz odczuwać od razu - bo to tworzy złudzenie przyszłości Smile

Jeśli chodzi o rekompensate swoich trosk to uważam, że najgorsze jest ciągłe pogłębiania wiedzy w szukaniu sposobu na życie bo nigdy nie znajdziesz, możesz jedynie ufać - dlatego na świecie jest tyle filozofii, ideologii, religii. Nie każda przynosi dobre owoce, a najgorsze co może być to zastój i zagubienie.

	Cytat:
	Jeśli mam oceniać moją bierność to zdecydowanie jestem mniej bierny, ale ciągle nad tym pracuje.

Ty nie masz nad tym pracować, tylko musisz działać tu i teraz, skoro przez tyle czasu się nie udało to będzie tylko ciężej wprowadzać zmiany w życiu - w innym wypadku wszystko się staję kompletnie bezwartościowe po jakimś czasie i przekonasz się o tym Smile

	Cytat:
	Każde myślenie jest oparte o te sztuczne wartościowanie świata, każde widzi tylko mały urywek rzeczywistości, każde może być iluzją. I nie ma innego, lepszego myślenia.

Więc ustalmy główną kwestie. Albo opierasz się, że to co widzisz jest iluzją i to ignorujesz, albo bierzesz to na poważnie i oceniasz które myślenie jest lepsze patrząc po namacalnych efektach.
Żeby mieć spokojny balans i wykorzystać to praktycznie, musisz zaufać jakiemuś lepszemu myśleniu inaczej nie zrobisz kroku naprzód. Samokrytycyzm powinien służyć tylko ocenie działań, a nie myślenia bo ono jest zmienne.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Sob 20:05, 22 Kwi 2017, w całości zmieniany 3 razy

	Cytat:
	w moim przypadku to jest głębszy stan ducha, tego się nie czuję ot tak, dlatego trzeba na to ciężko pracować, czasem bywa trudno, bo nie pozwala to czuć się tak po prostu dobrze, kiedy np. nie masz nic..

No o to cały czas mi chodzi. Wyznaczasz sobie jakiś system wartości, działasz w zgodzie z nim i czujesz się dobrze. Nastawienie. Ty masz to za odnalezienie jakiejś jedynej prawidłowej drogi, ale to wszystko może być efekt i wyłącznie wiary.

Masz rację, że ostatecznie kiedy wszystko może być iluzją to chodzi o konsekwencje. Wpływ na rozwój, na przyszłość i na szczęście.
To, że koryguję, zamiast robić jakieś duże kroki, rzucać się poza strefę komfortu, to taki mój wybór można powiedzieć. Nie zależy mi na zdobywaniu szczytów, ani osiągania celów na już. Moja droga to powiedzmy stopniowe dewaluowanie wartości logiki i myślenia, tak żeby coraz mniej blokowała zmianę. Na ten moment przynajmniej, to jest po prostu coś co powinienem zdewaluować najpierw. Bo ja zawsze potrafiłem sobie coś zbyt dobitnie udowadniać w głowie i zwykle były to perspektywy pesymistyczne.
I myślę, że to się dzieje. Że to nie jest moja gra wewnętrzna. Czuje coraz mniejsze poleganie na tym, a większe na Tu i Teraz.
Nigdy nie potrafiłem działać bez myślenia, kierować się sercem tzw., więc co się dziwić, że dalej mi średnio to wychodzi. Ale to się też powoli zmienia.
Inne osobowości mamy, jak to kiedyś powiedziałeś Smile

	Cytat:
	w innym wypadku wszystko się staję kompletnie bezwartościowe po jakimś czasie

Nie jestem pewny o co Ci w tym zdaniu chodziło.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Fallen Leaf dnia Sob 20:51, 22 Kwi 2017, w całości zmieniany 3 razy

	Fallen Leaf napisał:
	Ty masz to za odnalezienie jakiejś jedynej prawidłowej drogi, ale to wszystko może być efekt i wyłącznie wiary

Przecież na tym polega wiara Laughing

Nigdy nie ma pewności na nic. Nigdy, ale trzeba mieć jakieś wsparcie w stanie ducha, żeby nie być biernym i tułanym przez życie, trzeba znać rozróżnienie dobra i zła i mu zaufać. Na szczęście widzę już efekty bo nie stoję z założonymi rękami i wiem, że to jest to, lecz ciężko będzie być idealnym, wiem przynajmniej, że w ten sposób nie zbłądzę i to jest najważniejsze, gdybym tylko wierzył, a nic nie robił to tylko bym sobie nawarstwił problemów.

	Cytat:
	Moja droga to powiedzmy stopniowe dewaluowanie wartości logiki i myślenia, tak żeby coraz mniej blokowała zmianę. Na ten moment przynajmniej, to jest po prostu coś co powinienem zdewaluować najpierw. Bo ja zawsze potrafiłem sobie coś zbyt dobitnie udowadniać w głowie i zwykle były to perspektywy pesymistyczne.

To jest złudzenie nie oszukuj, nigdy nie będzie odpowiedniego momentu na zmianę musisz to zrobić teraz, każdy coach nawet o tym mówi. Potem ewentualnie szlifować wiedzę, bo będziesz miał do tego większe podstawy. Przyznaj, że po prostu wolisz pogłębiać wiedzę, a świadomość iluzji daję Ci poczucie luzu. Po prostu uważaj, żebyś się nie zgubił bo czas będzie płynąć, a Ty ciągle będziesz rozkminiał podłoże psychiki i iluzji, aż w końcu zrozumiesz, że bez działania wszystko z czasem staję kompletnie bezwartościowe. O to mi chodziło :p

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Matisek dnia Sob 21:37, 22 Kwi 2017, w całości zmieniany 2 razy

No luz. Będę uważał. To nie jest do końca tak, że czekam na odpowiedni moment, ale coraz mniejszą siłę blokad odczuwam a tym samym większą motywację.
Ale tak generalnie, to zobacz, że my tutaj cały czas piszemy o okresie czasu trwającym pół roku. To nie jest tak dużo. A ja widzę po sobie dużą zmianę od tego czasu. Ty się o mnie martwisz jakby to było jakieś 2 albo 3 lata.
Pisałem, że w konsekwencji olśnienia znika strach przed byciem gorszym. To się tyczy też w dużej mierze przyszłości. Znika taki fundamentalny strach, że się po drodze gdzieś wywalisz. Jest lęk o zapewnienie sobie warunków na przyszłość, on jest zdrowy. Ale nie wiążę się z nim strach przed byciem gorszym.
To co mnie też tak oswobodziło, to można powiedzieć, zaprzestanie patrzenia tylko własną perspektywą, uciekania od przeciętności, ogółu. Np. gdy sobie teraz pomyślę, że np. za pół roku miałoby mnie olśnić, że to wszystko iluzja i straciłem czas, to nie towarzyszy mi strach. Uzmysławiam sobie, że wiele ludziom tak się zdarza. Nawet jakby miała to być jakaś psychoza, to sobie myślę, że psychotyków jest wielu. Że po prostu nie ma się o co bać. Jedynie żyjesz tu i teraz i patrzysz co się dzieje. Gdzie mnie ta filozofia zaprowadzi po latach to przewidzieć nie mogę bo ona nie nadaje jakiegoś konkretnego kierunku. To zależy od tego w jakim kierunku szedłeś.
Incestus napisał o tym kiedyś następująco:

Cytat:

Wszędzie można znaleźć złoty środek, jest on wszędzie pomiędzy groteskową biernością a groteskowym lękiem. Porównałby to może tak : Zwykły człowiek usilnie wiosłuje, bo boi się, że rzeka porwie go w złym kierunku. Buddysta relaksuje się na łodzi, płynie z prądem rzeki. Oboje i tak dopłyną w to samo miejsce, normalny człowiek może trochę szybciej, ale nieproporcjonalnie zmachany. Z kolei pomyleni buddyści ( ci którzy błędnie rozumieją naukę ) zauważają, że rzeka płynie i nie trzeba wiosłować, ale stwierdzają, że to nie jest odpowiedni kierunek, wysiadają więc z łodzi, relaksują się i niektórzy topią.

Im dalej od tego doświadczenia tym bardziej odczuwam sens tych słów.
Co mi się w życiu przydarza to staram się wykorzystywać. Uczyć się w każdej chwili. Tak też z tej dyskusji starałem się wyciągnąć co się da. Raczej nie zacznę się rzucać poza strefę komfortu, ale w jakimś stopniu pewnie to wpłynie na motywacje.

Post został pochwalony 0 razy

Bardzo wiele cennych spostrzeżeń, które i mi mogą się przydać. Jakie emocje towarzyszyły moim olsnieniom? Oczywiście pozytywne. Co mnie tak olsnilo? Szukałem odpowiedzi na to, czy jestem wierzący, czy nie, czy Bóg istnieje? Skłoniło mnie to do tego by poznać przeciwną stronę konfliktu, czyli to czego Kościół zakazuje i mi.in. trafiłem też na magię i zagłębiłem się w temat (oczywiście od poczatku wydało mi się to śmieszne, ale coś mi mówiło, że "jeśli chcesz znać prawdę, to też musisz poznać). Ostatecznie doszło do tego, że stałem się ateistą...jednak mimo to długo nad tym myślałem. Cóż, zawsze sklanialem się ku ateizmowi i chyba rzeczywiście jestem ateistą, mimo to traktuję Biblię jako coś bardzo wartościowego. Według mnie (jest to tylko i wyłącznie moja opinia) Bóg istnieje tylko i wyłącznie w naszej świadomości, co oznacza tylko tyle, że jest On wytworem naszej wyobraźni. Z drugiej jednak strony uważam, że każdy ma prawo wierzyć w co chce, jeśli to pomaga mu być lepszym człowiekiem to czemu nie?

Dowiedziałem się też jak myśli wpływają na nasze emocje i to, pisałem że umiałem to kontrolować raczej nie wydaje mi się to iluzją kontroli, bo umiałem to wykorzystać...w sumie nadal to wykorzystuję Smile

Co mogę jeszcze dodac. W swoich dażeniach szedłem w kierunku stania się absolutnym indywiduum, co znaczy, że negowałem absolutnie wszystko w efekcie czego powstała pustka, bo okazało się iż nie ma nic, nie ma żadnych religii, państw, podziałów politycznych, hierarchii...wszyscy ludzie są równi i wolni...bo przecież każdy rodzi się wolnym i nie jest przypisany do żadnej religii etc. dopiero z wiekiem nakładane są mu (jak to wcześniej określiłem) programy i tak naprawdę to on nie musi funkcjonować według wszystkich programów i może sobie wybrać takie jakie mu odpowiadają i odrzucić te, które mu przeszkadzają. A także nie musi się kierować jednym schematem, może korzystać też z innych, a nie się ograniczać, bo ważny jest przecież zloty środek.

Post został pochwalony 0 razy

	Ismail napisał:
	Dowiedziałem się też jak myśli wpływają na nasze emocje i to, pisałem że umiałem to kontrolować raczej nie wydaje mi się to iluzją kontroli, bo umiałem to wykorzystać...w sumie nadal to wykorzystuję

To bardzo cenna umiejętność Wink

Zwykle poziom neuroprzekaźników nachalnie dominuje nasze myślenie i decyzję - dając nam zamknięta perspektywę, więc warto zawsze na zapas dbać o to, żeby nigdy nie przeholować z nimi w żadną stronę.

Post został pochwalony 0 razy

To, że odczułeś irracjonalność jakiejś sfery wierzeń nie jest powodem, żeby lądować na drugim skraju. Napisałeś, że zawsze skłaniałeś się ku ateizmowi. Twoje olśnienie upewniło Cię w tym kierunku, pewnie stąd te pozytywne emocje.
Na ten moment sądzę, że poprzez te "myślenie wsteczne" doprowadziłeś się do stanu dysocjacyjnego, a zdysocjowałeś się od swoich przekonań. To pozwoliło spojrzeć na nie z dystansu i dokonać reorganizacji. Na dobre wyszło. Rzeczywiście grunt to elastyczność i dobrze odejść od stereotypów i dogmatów.
Swoją drogą "myśleniem wstecznym" stanu dysocjacyjnego moim zdaniem doznał także E. Tolle. Co do samej dysocjacji to potrafi być bardzo różna i obejmować różne sfery psychiki.

Post został pochwalony 0 razy